Het is twee dagen na de Sigma Bikemarathon Neustadt als teamgenoot Bart via de app reageert op een foto die ik op Instagram heb geplaatst. Ben je de Prevail kwijt? Want hoezo had je Evade op je hoofd? Het is dan pas dat deze helmkeuze in me opkomt. Zonder erbij na te denken heb ik tijdens deze bloedhete koers voor de snellere, maar minder ventilerende optie gekozen. Hoofdschuddend zet ik in gedachte een nieuw vinkje in het rijtje verkeerde keuzes dat ik tijdens deze marathon heb gemaakt. 


Neustadt is in de maanden van coronastilte de stip aan de horizon waar ik naar uitkijk. Ik heb al in mei het gevoel dat dit wel eens de eerst mogelijke marathon ‘na’ de crisis kan zijn en daarom schrijf ik me dan al in. Hoewel er in juli her en der al wat gereden wordt, wordt deze prachtige wedstrijd aan de rand van het Pfälzerwald na tijden van gewoon lekker fietsen (door een gebrek aan werk extra veel uren) voor mij inderdaad de eerste waar het weer om het echie gaat.

In het verleden stond ik een paar keer vaker aan de start in Neustadt en als ik in de twee dagen voor de start een paar stukken verken, snap ik niet waarom dat niet vaker is geweest. Het parcours zit vol schitterende singletracks omhoog en omlaag. Het rondje is van zeldzame schoonheid (zeker in Duitsland vind je het niet mooier), maar is in mijn herinnering ook een sluipmoordenaar. Ik heb er nog nooit echt een goede uitslag gereden, vermoedelijk omdat het rondje (twee keer af te leggen) zo afwisselend is dat het juiste ritme vinden erg lastig is.

In 2010 was de start gewoon nog op het stadsplein, nu vanwege corona bij de sportvelden. Toen trapte teamgenoot Tibor en ik vooraf nog lol met Peerkes-kornuiten Wil ‘Hercules’ Baselmans en Corne P. van der Voort, maar dat lachen verging ons eenmaal op het parcours. We reden allebei geen beste tweede ronde.

Voorzichtigheid
Met dat in gedachte, denk ik na over mijn koersplan. Omdat het ruim boven de dertig graden is en ik al bijna een jaar geen buitenlandse marathon meer heb gereden neig ik uit angst voor een totale ineenstorting al snel naar voorzichtigheid. Omdat ook de startprocedure vanwege de corona-maatregelen is aangepast, ben ik er vrij zeker van dat eigen tempo van begin tot einde het beste idee is. We worden namelijk ook nog eens met de licentiehouders in groepen van tien om de minuut weggeschoten. In het reglement staat: op basis van loting. Omdat dat inhoudt dat in elke groep zomaar een of twee wereldtoppers kunnen zitten, vermoed ik dat veel concurrenten zich laten verleiden tot een te snelle start. Dodelijk op dit parcours en in deze omstandigheden, denk ik.

Met een steady tempo en opmars in gedachte, sta ik daarom relatief ontspannen (en uiteraard met mondkapje op) in het startvak. Ik heb er na al die maanden van wachten veel zin in. Hoewel ik het jammer vind dat er geen massastart is, accepteer ik de nieuwe regels volledig en vind ik het wel lekker dat we niet meteen zo hectisch beginnen. Van de beloofde ‘loting’ is echter geen sprake. De eerste twee startblokken bestaan uit twintig wereldtoppers die worden opgeroepen (er staan niet de minste aan de start) en daarna is het gewoon op basis van opstelling in het startvak. 

U ziet de zwarte Evade op mijn hoofd. Mijn favoriete helm, maar het had geen kwaad gekund deze te vervangen door mijn Prevail. Niet dat ik de ochtend van de start nog die keuze had kunnen maken, want die lag gewoon nog thuis.

Een late startgroep
Her en der kruipen nog wat mensen naar voren – er is door de bewuste afstand tussen coureurs meer ruimte dan anders –  maar omdat ik denk dat dat juist dan weer niet de bedoeling van deze procedure is blijf ik staan op mijn plek. Ik vind het ook wel prima dat ik achter een paar vaste concurrenten sta. Mocht ik naar ze toe rijden, dan heb ik in ieder geval een tijdsvoordeel. 

Het blijken tijdens de aankomende 90km en 2000hm allemaal verkeerde keuzes.

Ik sta met wat rap ogende Belgen en Duitsers in een van de laatste startgroepen. Ik heb nog steeds het plan om me strak aan mijn koersplan te houden en pak op de eerste oplopende strook meteen mijn eigen tempo. Een paar gasten springen weg, de Belgen laat ik snel achter me. Op de eerste singletrack haal ik al wat renners uit de vorige groep (met vooral vrouwen) in en aan het begin van de eerste langere beklimming passeer ik, wat later dan gedacht, de kopgroep van de vrouwen. Tot zover werkt mijn plan prima, want ik heb nog geen trap teveel gedaan, haal de wattages die ik wil halen met veel ruimte in de hartslag en voel me meer dan goed. 

Hoewel met tien man wegrijden weinig problemen op zou moeten leveren, was de eerste kilometer toch chaotischer dan gehoopt. Dat kwam vooral omdat het in dalende lijn was over asfalt en de enthousiaste springveer op positie één niet de moeite had genomen dat stukje vooraf te verkennen. Ergo: ik wist meteen dat ik niet de enige met piepende remmen was.

En dat gaat zo eigenlijk de eerste ronde door. Zo nu en dan pik ik een renner uit mijn eigen of voorgaande groepen op, nergens ga ik over de limiet en omdat ik er dalend prima in zit (niet onbelangrijk met zo’n hoog aantal trails) kan ik optimaal genieten van dit o zo mooie parcours. Flowtrails, rotsen, switchbacks, wortels: echt alles komt voorbij en ik ben maar wat blij met m’n Specialized Epic AXS. Ik weet meteen weer wat ik al die tijd gemist heb.

Na een kilometer of 15 haalt de nog later gestarte topper David Nordemann me in en iets later sluit zijn teamgenoot Kjell van den Boogert bij me aan. Die kiest bergop mijn tempo en zo kan ik hem bergaf nog wat op weg helpen met mijn parcourskennis. Mooi om te zien dat hij bij een tweetal passages waar ik de dagen vooraf met knikkende knieën heb staan kijken zijn mountainbike (weliswaar met dropper) zomaar naar beneden gooit. Ik hou het wijselijk gewoon bij lopen, iets waar overigens geen enkele biker in Neustadt aan ontkomt.

Dit is het einde van de meest spectaculaire passage. Een steil stuk naar beneden over rotsen, die helemaal te fietsen was mits je je voorband mooi tussen een paar uitstekende stenen doorstuurde. Ging, mede door een aantal Altenahr-trainingen en twee korte verkenningen, meer dan prima.

De tweede ronde
Ik zie Kjell als een goede aanjager voor de tweede ronde, maar na de doorkomst is hij (naar later blijkt door een lekke band) nergens te bekennen. Zo begin ik solo aan dat wat een mooie opmars naar voren moet worden. Het gevoel is goed en als ik bij de eerste meters bergop meteen een paar concurrenten inhaal, ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik op de juiste manier bezig ben. Dat gevoel wordt nog eens bevestigd, als ik een jonge Duitser die me afgelopen seizoen regelmatig heeft geklopt voorbij rij alsof hij stil staat.

Als hij echter met een sprintje zo terugkeert naar mijn wiel, vraagt of ik nog wat eten nodig heb ‘omdat zijn koers over is vanwege een lekke band’, slaat de eerste twijfel toe. Kak, ben ik dan toch niet zo goed bezig als ik dacht?

Vermoeidheidsverschijnselen
De volgende passage is een lastige, steile singletrack omhoog. Te fietsen, maar door wat vervelende ophupjes is, in ieder geval met mijn techniek, de volle concentratie vereist. Tijdens een kleine worsteling naar boven krijg ik ook voor het eerst echt last van vermoeidheidsverschijnselen. Ik heb genoeg gegeten en gedronken en van kramp is geen sprake, maar ik merk dat ik niet zo scherp meer ben in mijn hoofd en dat ook mijn maag langzaam aan zijn opname-tax zit.

Als ik in de stukken die volgen geen concurrenten meer voor of achter me zie, daalt de moraal. Ik ben al meer dan 70 kilometer vrijwel alleen aan het rijden en hoewel ik me hiervoor nog kon motiveren en het koersgevoel hoog kon houden met een opmars in gedachte, lukt me dat steeds minder. Ik krijg er een hard hoofd in dat ik hier een goede uitslag ga rijden, mis de strijd om me heen en begin me te realiseren dat ik in de eerste ronde veel te veel heb laten liggen. Die gedachten blijken funest. Ik schakel haast automatisch wat terug in tempo en rij zo relatief rustig richting de streep. 

Dit is hetzetlfde hoekje als waar ik op de bovenste foto als ook foto drie om kom zeilen. Zoek de verschillen, en de plek waar ik mijn autosleutel had opgeborgen.

‘Op reserve’
Heel lekker gaat dat ook weer niet, want ook semi op reserve eist de hitte zijn tol. Iedereen kent denk ik het gevoel van de intense behoefte aan een koud blikje cola, een gevoel dat niet weg is te drinken met welk water of isotone sportdrank dan ook. Ik kan me nog maar een paar keer motiveren om een beetje aan te zetten. Als ik word ingehaald door de eerste niet-licentiehouder (die ik fysiek achter me hou, maar tijdstechnisch niet) en in de laatste tweehonderd meter, als de gesoigneerde gasten die ik aan het begin van de tweede ronde heb ingehaald vanuit de achtergrond terugkeren. 

Ik blijf ze voor tot aan de finish, waar ik na 4.17u koers toch wel redelijk naar de ratten als 31ste aankom. Als ik de grote tijdsverschillen zie, concludeer ik al snel dat wat ik eigenlijk al wist: dat ik een paar dingen niet goed heb gedaan.

Verkeerde keuzes
De verkeerde helmkeuze is daar een (klein deel) van. De grootste fouten zijn mijn tactische aanpak, een gebrek aan focus en een stukje zelfoverschatting. Toen bleek dat het lotingprincipe anders was dan ik dacht, had ik snel mijn plannen om moeten gooien. In deze opzet was het niveauverschil in de groepen veel kleiner en de voordelen onderling groter, in ieder geval in het begin. Door mijn rustige aanpak en te passieve startvakkeuze liet ik zeker in de openingsfase ‘gratis’ tijdswinst schieten. 

Door het grote aantal trails weet ik niet meer precies waar deze foto gemaakt is. Kan ook komen omdat ik met mijn gedachte teveel bij koude cola was.

Belangrijker: door consequent met de rem erop te rijden, zat ik nooit voor de volle 100% in koersmodus en liet ik de verschillen (plus extra startminuten) nog hoger oplopen. Om het lijstje excuses nog groter te maken: omdat er niet geloot werd was er vooraf al een verdeling in tempo. Daardoor reden er uiteindelijk veel minder (langzamere) concurrenten binnen schootsafstand dan gehoopt. Niemandsland it was, helaas.

Dat neemt niet weg dat ik het relatief rustige tempo toch niet vol kon houden in de tweede ronde. Of dat kwam door een gebrek aan koersmodus, of de warmte, omdat ik er gewoon weer even in moest komen of doordat het ‘gewoon lekker (veel) fietsen’ me toch niet zo’n topvorm als gehoopt heeft opgeleverd? Dat weten we over een week. Dan is het namelijk menens tijdens de vierdaagse Rothaus Bike Giro. 

Nu al zin om daar een en ander recht te zetten!