Blog Alpentour Trophy (4): op het podium!

Een muur. Gruwelijk steil. Losse stenen.  In de verte zie ik gelukkig tussen de bomen door een paar officials staan in een oranje hesje als markering van het einde van deze onmogelijke poekel. Ik herken het pad namelijk van de tweede etappe van de Alpentour Trophy, toen we hier naar beneden reden.

Vandaag tijdens de afsluitende klimtijdrit van 14 kilometer richting skistation Planai moet ik omhoog. Hoe? Dat vraag ik mezelf ook af. Ik zet mijn verstand op nul en vind met wat geluk en moeite tussen alle losliggende stenen door het juiste spoor omhoog en kan ook op het laatste losse grindstukje blijven zitten.

Het fietsend boven komen van deze lastige passage is bijzonder slecht voor de fysieke staat van mijn lichaam, maar wel erg goed voor mijn moraal. Ik gok dat ik ongeveer 1/3 van het totaal van 1100 hoogtemeters erop heb zitten. Mijn hartslag bonkt in mijn keel, een kwijlstreep bevuilt zojuist de mooie roze bovenbuis van mijn Ninth Stiffy, maar ik ben alle mannen die voor me zijn gestart wel mooi al gepasseerd.

Achter me zie ik niemand en ik zeg tegen mezelf dat tien achter mij gestarte renners de laatste paar honderd meter in ieder geval niet zijn ingelopen. Dat betekent dat mijn snelle start, onder andere over een ook al zo’n steile skipiste, niet voor niets is geweest. In mijn achterhoofd begin ik voorzichtig te rekenen. Zou na het sparen van gisteren het podium in de SK2-klasse (amateur/funklasse 30+) mogelijk zijn?

Mijn pittige start heeft er echter wel ingehakt. Er volgt een iets minder steil stuk over een grasachtig pad dat totaal niet loopt. Ik merk dat mijn hartslag daalt en dat ik wat stil aan het vallen ben. Tijd om de caffeïne-winegum die ik vanochtend van concurrent Maarten Janssen heb gekregen naar binnen te werken. Janssen staat tweede in het algemene klassement, is daarom twee minuten achter mij gestart en hij is een beetje een ijkpunt van de dag. Als ik hem voorblijf doe ik het goed.

Er volgt een kleine kilometer over asfalt. Na een haarspeldbocht kan ik even naar beneden kijken. Ik zie een vlak achter mij gestarte rappe Tsjech rijden. Ook zie ik de ongenaakbare klassementsleider ‘en danseuse’ aankomen. Maar voor de rest niemand. Een meevaller. Net nadat de nummer één in de rangschikking me gepasseerd is – ik doe ook geen poging om aan te pikken – begint het zwaarste gedeelte van de rit: een smal wandelpad dat niet technisch is, maar – hoe kan het ook anders – wel bizar steil.

Het relatieve herstel in de vorige kilometer plus de winegum van Janssen hebben me er echter volledig bovenop geholpen. Het kost me moeite – het is afzien zoals dat zo mooi heet –  maar in tegenstelling tot de eerder begonnen SK3-mannen die ik inmiddels aan het inhalen ben lukt het me ook hier om te blijven fietsen. Tijd voor herstel is er amper. Op het puntje van mijn zadel met mijn neus op mijn stuurpen werk ik me naar boven. We kruisen een schotterpad en daar kan de spanning even van de benen. Twee lastige bochten verder komen we op een breed pad uit dat het begin is van de finale.

Ik zie achter me geen nieuwe concurrenten, het gat op de Tsjech lijkt ook groter te worden en in alle euforie die dat veroorzaakt schakel ik te snel naar het buitenblad. Damn. Mijn ketting ligt eraf. Geen paniek! Drie seconden later is het euvel gelukkig verholpen en trek ik de boel op gang op een breed gravelpad dat over ongeveer anderhalve kilometer uitkomt op de laatste lastige kilometer.

De veertigplussers voor me werken als een rode lap op een stier. Ik probeer er nog zoveel mogelijk in te halen. Op een tricky wortelpad richting de laatste driehonderd – natuurlijk bruut steile – klimmeters probeer ik geen fout te maken en dan is het nog een keer volle bak richting de streep. Daar kom ik om 11.56 uur aan, zie ik op mijn klok. Eén uur en 6 minuten nadat ik gestart ben. Ik had er vooraf voor getekend.

Nadat ik een klein beetje op adem ben gekomen, ik mijn kin heb schoongeveegd en ik tot de conclusie ben gekomen dat stijf en licht materiaal én wat minder lichaamsgewicht wel degelijk verschil maakt is het tijd om achterom te kijken. Ik zie de Tsjech na iets meer dan een minuut binnenkomen. Tweede wordt het dus niet. De rekensom is echter simpel: als de op één na laatste gestarte Janssen meer dan twee minuten later binnenkomt, dan ben ik sowieso derde. Lang hoef ik niet te wachten, maar gelukkig wel lang genoeg. Iets na 11.59 zie passeert-ie de streep. Hoppa, podium!

Een dag eerder zat ik op de pasta-party nog te blaten dat al die verschillende klassementen me eigenlijk niet zoveel interesseerde en dat ik het leuker vond om te kijken naar de overall-klassering. Maar dat neem ik terug. Zo op het podium eindigen, dat is toch wel heel erg leuk. Ook toen bij de huldiging bleek dat de nummer twee – de Tsjech die me de hele tijd op de hielen zat – al naar huis was.

Resumé Alpentour Trophy
Het was mijn vijfde deelname aan de Alpentour Trophy en ik heb er net zoveel van genoten als de vorige vier keer. Hoewel de etappes voor het grootste deel gelijk zijn, gaat deze meerdaagse in het Oostenrijkse Schladming nooit vervelen. De etappes zijn zwaar qua klimwerk, vaak ook technisch en schitterend qua landschap. Een echte aanrader, zeker ook omdat je elke dag op dezelfde plaats start en binnenkomt en ook het eten bijzonder goed geregeld is.

Conditioneel was het in ieder geval een bevestiging dat ik op de goede weg ben richting de Craft Bike Transalp. Wel weet ik dat ik de komende vier weken – want dan is al de start in Ruhpolding – nog aan twee dingen moet werken: het duurvermogen en de daalskills. Komt goed!