Nu even geen gezwijmel over de prachtige vergezichten hier in het Oostenrijkse Schladming. Tijdens de tweede etappe (50km/2000hm) zal het er allemaal vast net zo mooi uit hebben gezien als op dag één, ik heb er deze keer alleen helemaal niks van meegekregen. Vandaag was het tijd om de gaskraan eens open te draaien in mijn favoriete rit van de Alpentour Trophy. Oftewel: het was koers. En daar kan ik overigens net zo veel van genieten als met reserve ‘rondtoeren’ in een schitterend Alpenlandschap. Zeker met de benen van vandaag.

alpentour2julianawisata
Een zenuwachtige glimlach vlak voor de start: zonder ook maar een trap te doen zat de hartslag al op 130. Foto: organisatie Alpentour Trophy
Ik moest zelf namelijk ook een paar keer knipperen met mijn ogen (kwam ook door het zweet) toen ik op de eerste relatief korte beklimming van de dag (300hm) halverwege aansloot bij een ietwat zwaar trappende grootheid uit de mountainbikewereld. Volgens mij schrok Bart Brentjens er zelf net zo van als ik, maar ik ben blij dat hij me kort daarna ook serieus nam als vluchtmakker. Hij vroeg of ik over wilde nemen en wie ben ik dan om te weigeren?

In de daaropvolgende schotterafdaling bleef hij ondanks mijn matige daalsnelheid verbazingwekkend lang in mijn wiel zitten, maar toen hij me eenmaal gepasseerd was reed hij meteen een stukje bij me weg. Kon ik mee leven. Daarna volgende nog een pittig klimmetje en daarna vooral snelle stukken richting de hoofdmoot van de dag: een klim van ongeveer 11 kilometer en 1100hm.

Door redelijk diep mijn energiebronnen aan te spreken en met behulp van wat rappe elite-renners lukte het me om op die snelle stukken toch de aansluiting bij het groepje van Bart te vinden, waar ook Nederlands Masterkampioen Maarten Janssen – gesoigneerd als altijd – deel van uitmaakte. Helaas kreeg ik het niet voor elkaar om door een van de fotografen langs de kant in het wiel van Bart vastgelegd te worden. Was toch leuk geweest voor later!

Want in de afdaling richting de voet van de lange klim moest ik er weer af en daarna kwam ik mezelf  toch wel een beetje tegen. Ik haalde niet meer de hartslagwaardes van de eerste kilometers (goh!) en vreesde een diepe terugval. Tot mijn verbazing reed de groep voor me niet heel erg ver weg en toen ik zag dat het rood-wit-blauw van Janssen ondanks een bijzonder soepele tred daar de rol moest lossen, had ik een nieuw doel: naar zijn achterwiel.

BartBrentjens_CRO_9345-1_byReginaStanger
Hier is overduidelijk te zien dat Bart op de laatste beklimmingkje van de dag het ook niet makkelijk heeft. Uit de tweede hand vernomen quotes van de meester: ‘Het ging wel lekker’ en: ‘Wat rijdt die van Bikesight sterk.’ Haha, mijn Alpentour is al geslaagd. Foto: Regina Stanger

Het werd voor mij een gevecht en volgens mij voor Janssen (na afloop: ‘ik had niet zo’n goede dag’) een spel: soms leek hij even te wachten, soms versnelde hij weer en ik kwam daardoor maar tergend langzaam dichterbij. Ongeveer 150 hoogtemeters onder de top dacht ik: nu heb ik ‘m. Ik had nog een achterstand van pak ‘m beet tien meter en verzamelde alle moed om dat gaatje in een keer dicht te poefen. Het bleek de domste zet van de dag.  Ik verschoot mijn cartouche juist op het moment dat het rode lampje van mijn energiepeil begon te branden. Ik kwam tot twee meter en stond toen gigantisch geparkeerd.

Het was begin van een gelukkig niet heel lange lijdensweg waarin ik  onder andere – om de boel een beetje te nuanceren – knoephard voorbij gereden werd door de nummer drie van de dag bij de vrouwen. Door met iets meer risico te dalen dan anders lukte het me vervolgens gelukkig wel om de altijd sterk opkomende Leander Hamelink voor te blijven. Tijd: net binnen de 2 uur en 50 minuten. Klassering: nog onbekend, maar maar zes minuutjes achter ‘Sir Bart’. Ik had er vooraf voor getekend.

Morgen de koninginnerit van bijna 70 kilometer, 2900 hoogtemeters en een paar gruwelijk steile beklimmingen. Dan gaat de schakelaar gewoon weer om naar de genietmodus van dag één.

hoogteprofiel2