Blog SKS Bikemarathon: stroeve benen, slecht sturen
Een paar weken terug tijdens de Hel van Groesbeek reed ik een flinke tijd erg prettig samen met Mark van Schie. Toen ik hem afgelopen zaterdag vlak voor de start van de SKS Bikemarathon in Sundern-Hagen weer tegen het lijf liep, kwam van zijn kant eenzelfde voorstel: “Weer een stukkie samen rijden, Juul?”, vroeg-ie. Mijn antwoord: “Ik hoop het.”
Nog voordat ik tijdens de 100 kilometer lange Sauerland-marathon een stukje onverhard had gereden, wist ik al dat dat ijdele hoop was. Tijdens de supersnelle start over het asfalt – licht bergop in een gigantisch peloton – constateerde ik al snel een zuur gevoel in mijn benen. Ondanks dat tikte ik vlak voor het eerste schotterpad nog bijna de 190 hartslagen per minuut aan, om vervolgens verstandig terug te schakelen en een flink deel van het voorste peloton – inclusief Van Schie – uit het zicht te zien verdwijnen.
Ik nam mezelf meerdere keren kwalijk dat ik eerder in de week nog veel te hard en te lang had getraind en focuste mezelf vervolgens op mijn raceplan. Doel deze keer: met een degelijk tempo starten en dat tot op de top van de lastige klim na de doorkomst vasthouden en dan kijken wat er nog in het vat zit. Het tempo dat ik met dat plan in het achterhoofd produceerde bracht me in verschillende groepjes, met daarin ook telkens de eerste vrouw in koers. Karen Brouwer, de vriendin van Van Schie.
Nadat ik haar verteld had dat het eigenlijk de bedoeling was om bij haar vriend in het wiel te zitten, besloot ik mezelf maar nuttig te maken en haar een beetje te helpen. Of ja, voor zover dat mogelijk was want op meerdere stukken reed ze een dusdanig tempo dat ik wijselijk even in het wiel ging zitten. Ook bergaf, want damn, wat was ik op die stroken aan het klooien. Nu is de SKS Bikemarathon de minst technische mountainbikemarathon van het westelijk halfrond, maar ik kreeg het voor elkaar om 24 van de in totaal 25 bochten die het parcours rijk is slecht in te sturen. Brouwer kreeg op d’n duur zelfs medelijden. “Kom op Juul”, sprak ze me bemoedigend toe nadat ik na weer een simpele bocht driftend in de berm was beland.
Ondanks mijn geklooi in de downhills begonnen mijn benen steeds beter te voelen en aan de voet van de klim die het ijkpunt was in mijn raceplan wilde ik eigenlijk bij Brouwer wegrijden. Waarschijnlijk kreeg ze dat in de gaten. “Als ik hier win, dan krijg ik heel veel bier. Daar kunnen we mooi mee samen mee proosten”, zei ze. Oké, ik was overtuigd en bleef op de pittige kuitenbijter vlak voor haar rijden. In die paar minuten merkte ik echter wel dat het verschil tussen ons groot was en mijn hartslag veel te laag. Boven besloot ik toch maar door te rijden.
En dat ging verdomd lekker, ondanks dat het steeds harder begon te regenen. Technisch bleef ik klooien, maar bergop was het gevoel een stuk beter dan op dezelfde klimmetjes een ronde eerder. Langzaam maar zeker begon ik mensen in te halen. Ik stelde mezelf als doel er tien in te halen, maar bleef steken op acht. Was ik tevreden mee, toen ik na 4 uur en 20 minuten over de streep kwam. Dat deed ik tien minuten voor Brouwer (ze won), en drie minuten na Van Schie. Op een 25e plek, maar helaas zonder bier na afloop. Al bood de trotse winnares me dat wel nog aan.
Wij moesten er na afloop echter snel vandoor, richting het Luxemburgse Echternach voor nog twee dagen trainen. Daar heb ik mijn technische achterstand hopelijk weggewerkt. Zal nodig zijn voor de Roc d’Ardenne, komende zaterdag. Benieuwd hoe mijn benen dan aanvoelen.
