Nu ben ik gelukkig nooit bij een scheepsramp betrokken geweest, maar voor mijn gevoel ben ik er in deze eerste kilometers van de 9th Wave Bike Marathon in Apeldoorn wel in aanbeland. Het water is all over the place. Metersbrede en kniediepe poelen versperren een op hol geslagen peloton de weg. We lijken wel de opvarenden van de Titanic op zoek naar de laatste reddingsboot waar nog plek op is. De smalle, droge sporen links en rechts van de waterplassen zijn de redding waar iedereen naar op zoek is.

Mocht deze kromme vergelijking de waarheid zijn, dan was het aantal overlevenden beperkt geweest. Hoewel het wel iets van een gevecht op leven en dood heeft om het juiste wiel en pad te vinden, het water ontwijken is in de eerste van drie ronden van 36 kilometer onmogelijk. Al snel gaat er een volle splash water over mijn schoenen heen en hoor ik het zand over de splinternieuwe schijven van mijn Specialized Epic AXS schuren. Aarrggghh.

Rustig starten is ook een utopie. Althans, ik krijg het niet voor elkaar. En dat terwijl ik me vooraf heb voorgenomen om me niet gek te laten maken en van begin tot einde mijn eigen steady tempo te rijden. 


Daar komt weinig van terecht. Ik ga de eerste paar bochten nog zuutjes an door, om de modder heen sturend. Maar als de concurrenten – hallo sterk startveld – me links en rechts voorbij vliegen en ik haast automatisch in het reddingsbootgevecht wordt meegezogen staat de volle bak koersmodus aan. Er zijn in de eerste tien kilometer een aantal mogelijkheden waarin ik me zonder problemen terug had kunnen laten zakken, maar de knop staat om en na krap een half uur koers hang ik met met de tong op mijn stuurpen aan de staart van het eerste grote peloton van een man of veertig.

Het is dan pas dat ik me realiseer dat het geen kwaad kan om, met mijn gebrekkige duurvermogen van de laatste tijd in gedachten, een steady groepje op te gaan zoeken. Ik laat een paar bevriende coureurs voorbij die ik niet in de weg wil rijden, kijk na een nieuwe modder- en singletrackpassage eens om me heen en zie de rode helm van zelfgedoopt protege Robin. Niet lang daarna rijden we met een man of acht samen, ik herken allemaal stevige doorrijders die ik op klimparcoursen zou moeten kunnen hebben, maar die hier een tempo ontwikkelen waar ik totale vrede mee heb. Ergo: ik kan ook niet harder.

Echt omhoog gaat het niet, maar verder vind ik (op de modder na) wel een parcours dat me bevalt, zeker ook landschappelijk. In de tussentijd is ook strandracetopper Tibor Zwaan bij ons aangesloten en onder diens aanvoering knallen we aardig over de joekelpaden van de Veluwe. In de tweede ronde is het gelukkig allemaal redelijk droog gereden. Voor zover dat gaat werken we wat samen, maar het lukt me niet echt om me te sparen. Sterker nog, als ik op een ‘klim’ aan het einde van de tweede ronde merk dat de mannen achter in de inmiddels al wat uitgedunde groep op ontploffen staan laat ik me verleiden tot iets van een demarrage, in de hoop er met Robin en Tibor tussenuit te muizen.

Hier reed ik niet op kop om de rest op de pijnbank te leggen, maar omdat ik de vorige ronde in een moment van onoplettendheid bijna een routepaaltje uit de grond reed. Foto: Daniel Velsen

Die heeft weinig omhanden en als ik de derde ronde inga, merk ik dat het beste er wel vanaf is. Ik hoop dat dat bij de rest van de overgeblevenen ook het geval is, maar als Tibor na een paar kilometer vraagt ‘of ik zin heb om weg te rijden’ en ik me bijna verslik in de kwijlstreep die na de hectische start nog steeds aan mijn kin hangt voel ik de bui al hangen. Het gaat gewoon volle bak door. Als ik de eerste stukken bergop met volgelopen benen heb overleefd en een paar bochten later een paar meter moet laten hak ik in een split-second de knoop door: dit gaat hem niet meer worden en ik ga mezelf ook niet mentaal uitputten met een worstelig naar de finish. Ik schakel een tand of vijf terug en peddel rustig nog een paar kilometer totdat ik bij verzorger Joan ben aangekomen.

Bij hem stap ik zonder een schuldgevoel uit koers. Ik baal ervan dat ik voor de tweede keer in korte tijd (ook het NK Strandrace ging op dezelfde manier mis) mezelf heb laten verleiden tot iets te enthousiast koersen, maar weet ook dat de basisconditie op zich goed is. Ik heb (nog) niet de vorm van afgelopen WK-jaar, maar dat wist ik ook. 

Het einde van de mooiste stuk parcours, over een stuk heide. Helaas ook het begin van de minste passage, een paar singletracks die in droge omstandigheden ongetwijfeld heel mooi zijn maar nu een kwelling waren voor materiaal en marathoncoureur op zoek naar de juiste bochtentechniek. Foto: 9thwave

Sinds deze winter ben ik namelijk weer mijn eigen trainer. Met alles wat ik de afgelopen vier jaar van coaches Guido Vroemen en Hidde Bekhuis heb geleerd, hoop ik voldoende bagage te hebben om hetzelfde niveau vast te houden met mijn eigen aanpak. Dat ging zeker tot halverwege januari erg goed. Daarna had ik, mede door het slechte weer, soms wat moeite om de echt pittige en wat langere trainingen op te kunnen brengen. Waar ik in november en december nog hard voor mezelf kon zijn, was ik de laatste tijd zo nu en dan te lief. 

Gelukkig kan ik de komende periode aan mijn duurvermogen werken tijdens een bikepacking-trip in het zuiden van Italie. Deze keer dus geen standaard-trainingskamp, maar met tentje op pad. Trainingstechnisch misschien niet ideaal, maar wel supergaaf. Het zijn de afwegingen die ik maak in een jaar waarin ik op zoek ga naar wat ik in de toekomst wil met fietsen. 

Voorlopig is dat in ieder geval nog gewoon maximaal koersen. Ik ga er alles aan doen om op het NK op 5 april in Groesbeek in zo’n goed mogelijke vorm te zijn voor een mooi resultaat bij de elites en daarna staan vooral een aantal hele mooie meerdaagse avonturen op de planning. Daarover later meer…

Het begin van een nieuw hoofdstuk in het fietsleven van ondergetekende. Iets vertraagd, want mijn multitool had de paklijst niet gehaald. Gelukkig was er 100 meter buiten de terminal een vriendelijke monteur met gereedschapskist een slagboom aan het maken. Kon ik mijn zadel en stuurpen ook vastzetten. Check Instagram voor verdere updates overigens.