Vol trots zei ik het voor de start van de eerste etappe van de LCMT tegen mijn fietsmaat na een rondje op de parkeerplaats: “Mijn mountainbike heeft nog nooit zo goed geschakeld Bart!” Mijn nieuwe ketting vloog van de ene tandje op het andere tandje van mijn nieuwe cassette en ook de nieuwe voorbladen en afgestelde voorderailleur deden hun werk naar behoren. Dat ik de dag ervoor vanwege de plensregen de boel niet meer getest had, daar zat ik niet meer mee.

blog1
Klein startvakje. Aan de chrono doen ongeveer 150 deelnemers mee, aan de recreatieve rit 250

Ik blies iets te hoog van de toren. Sterker nog: toen ik na een kilometer of drie voor het eerst naar het binnenblad moest, ketste m’n ketting er meteen vanaf. Toen die er eenmaal op lag, kwam ik boven tot de conclusie dat hij niet meer op wilde schakelen naar het buitenblad. Ik klooide een paar kilometer aan en toen ik aan de linkerkant een bus van de organisatie zag staan, besloot ik te stoppen om te kijken wat er aan de hand was. Het vermoeden dat ik al een half minuutje had bleek waar: net als in de Classique d’Alphen bleek mijn crankbout losgelopen. Ik had ‘m opnieuw met mijn kippenkracht niet vast genoeg gedraaid. Tsja. Niet zo slim. Maar goed: een inbus 10 was er in de bus niet te vinden en er zat niks anders op dan met een slakkengangetje de tien kilometer naar de eerste verzorgingspost af te leggen, op de 24.

Daar werd het probleem snel opgelost en kon de koers eindelijk beginnen. De eerste 20 kilometer van de 57 kilometer chrono van de dag zaten er op. Oftewel: nog twee uurtjes voor de boeg om wat tijd goed te maken. Dat lukte redelijk, al gaf ik mezelf ook wat meer tijd om te genieten en om me heen te kijken. Want het was de moeite waard. We kregen een fantastische rit voorgeschoteld met technische singletracks naar boven en naar beneden, rivierdoorsteekjes, gruwelijk steile poefjes naar boven, stukjes lopen en de meest schitterende vergezichten. Een toppertje: een pad langs een steile rotswand, waar je een metertje of 150 naar beneden het dal in keek.
Met een karakteristieke ardennenklim (STEIL!) eindigde de chrono en van daaraf was het nog een kilometer of 25 naar de start van de tweede chrono van de dag. Die rustig afgelegd met de kleppers van de etappe (o.a. fietsmaat Bart en Leander Hamelink) en daarna volgde nog 4 kilometer KOERS over een groot deel van het wereldbekerparcours. Dat viel in één woord samen te vatten: supervet!
Fitheid is nog oké, of dat nog morgen ook nog zo is, is nog maar de vraag. Dan mogen we 105 kilometer afleggen, waarbij de klok vanaf kilometer 28 tot de finish loopt.
Eindklassering van de dag: nog niet bekend.