Blog LCMT (1): eerst klooien, dan genieten
Vol trots zei ik het voor de start van de eerste etappe van de LCMT tegen mijn fietsmaat na een rondje op de parkeerplaats: “Mijn mountainbike heeft nog nooit zo goed geschakeld Bart!” Mijn nieuwe ketting vloog van de ene tandje op het andere tandje van mijn nieuwe cassette en ook de nieuwe voorbladen en afgestelde voorderailleur deden hun werk naar behoren. Dat ik de dag ervoor vanwege de plensregen de boel niet meer getest had, daar zat ik niet meer mee.

Ik blies iets te hoog van de toren. Sterker nog: toen ik na een kilometer of drie voor het eerst naar het binnenblad moest, ketste m’n ketting er meteen vanaf. Toen die er eenmaal op lag, kwam ik boven tot de conclusie dat hij niet meer op wilde schakelen naar het buitenblad. Ik klooide een paar kilometer aan en toen ik aan de linkerkant een bus van de organisatie zag staan, besloot ik te stoppen om te kijken wat er aan de hand was. Het vermoeden dat ik al een half minuutje had bleek waar: net als in de Classique d’Alphen bleek mijn crankbout losgelopen. Ik had ‘m opnieuw met mijn kippenkracht niet vast genoeg gedraaid. Tsja. Niet zo slim. Maar goed: een inbus 10 was er in de bus niet te vinden en er zat niks anders op dan met een slakkengangetje de tien kilometer naar de eerste verzorgingspost af te leggen, op de 24.