Bart zette zijn fiets tegen een hek aan en sprintte op fietsschoenen naar de trailer van de lokale mechanic. Ik zette ondertussen zijn fiets op de kop en haalde vast zijn wielen eruit, ondertussen was verzorger Joan al op weg om de juiste tools te scoren. Met nog krap twintig minuten te gaan moest de belangrijkste strijd van vandaag al voor de start worden gewonnen.

Waar Bart dacht dat zijn remblokken de chaos van gisteren wel hadden overleefd, kwamen we op de veerboot naar het volgende eiland (waren alle fietsen worden gestald en waar vanaf gestart wordt) erachter dat ook die vrijwel helemaal weg waren. Aangezien ik mijn remmen dusdanig naar de vaantjes hadden geholpen dat ik er (laat op de avond nog) zelfs compleet nieuwe op had moeten laten zetten, was er geen andere optie dan ook zijn blokken te vervangen. Dat an sich was nog wel te doen, ware het niet dat de remblokken op de ‘4 Islands’ na de zo chaotische donderdag nogal schaars waren geworden.

Mijn trouwe teamgenoot bleek een ware strijder en in de stormloop van de ferry naar de nieuwe, kleine voorraad remblokken die ze van ver hadden opgetrommeld bemachtigde hij, met wat ellebogenwerk, de twee laatste setjes. In krap vijf minuten – iets vertraagd omdat ik een of ander zeer irritant palletje er niet goed op kreeg – maakten we Barts fiets weer wedstrijdklaar. Van inrijden danwel iets van focus op de start kwam dan ook weinig meer terecht.

Ik kreeg van fotografe Gerrie de complimenten dat ik zo rustig bleef, maar toen dat irritante palletje er maar niet in wilde nam de paniek toch langzaam maar zeker toe. Foto: Gerrie Dijkink

Nu ging het van quitte af nogal steil omhoog en dus vond ik het niet vreemd dat na een paar honderd meter mijn benen nogal begonnen te protesteren. Zo goed en zo kwaad als ik kon probeerde ik Bart met zijn machtige verzet (ook zijn derailleurkabel was er niet beter op geworden) te volgen en zowaar kwamen we nog tegen de top vijftien boven.

Het duurde vervolgens niet lang voordat we onze focus én juiste benen te pakken hadden en dat was de start van een verder prima etappe. We haalden drie teams bij en bleven ze uiteindelijk allemaal voor door bergop het verschil te maken, tactisch slim te rijden en in de afdalingen het verschil te beperken (of ze gewoon simpelweg te blokkeren). Elfde dus, en weer geklommen naar de dertiende plek in het klassement.

Zaterdag een korte etappe, maar we gaan toch nog proberen de vier minuten op nummer twaalf goed te maken.

We verliezen tijd, maar ook weer niet superveel. Met dank aan die fantastische Epic-frames.. Foto: Gerrie Dijkink
De etappe kenmerkte zich door een paar lange beklimmingen, en paar lange technische singletracks en meerdere korte poefjes. Op dat laatste zat ik niet zo lekker, al lukte het me wel om de bellende verzorger van onze concurrenten te lossen. Foto: Gerrie Dijkink