Snowbike Festival: op het snijvlak van puur plezier en doodsangsten

Als ik na 20 minuten volle bak koersen door de sneeuw over de streep kom weet ik niet hoe snel ik de tent naast de finish moet binnen duiken. Pijn! Pijn! Pijn! Mijn handen voelen als ijsklompen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ze met hulp van onder andere mijn broer Dick weer zijn opgewarmd. Het is meer dan lang genoeg om te concluderen dat de fleece-handschoenen inderdaad heel mooi bij mijn outfit kleuren, maar absoluut niet geschikt zijn voor gebruik in het Snow Bike Festival.

In ieder geval niet als de temperatuur in de Zwitserse plaats Gstaad richting de -10 gaat en je tijdens de proloog meerdere keren een duik neemt in de sneeuw. Want het is een worsteling, die proloog van het vierdaagse evenement, dit jaar voor het eerst een officiële UCI-race. Ik ga ook een keer van de fiets af op een van de beter te berijden sporen, maar het lastigste is een passage van pakweg 300 meter op het verste punt van de 2,5 kilometer lange ronde. Kleine heuveltjes bezaaid met verschillende sporen door losse sneeuw. Het is een kunst om er helemaal fietsend doorheen te komen, iets dat me alleen de eerste van drie rondes lukt. Meerdere keren moet ik een voet aan de grond zetten, of ga ik vol op mijn zij.

Gelukkig zie ik om me heen ook andere coureurs worstelen en zet ik een boven verwachting goed resultaat neer (twaalfde) in een sterk veld. Want dat het Snowbike Festival de eerste wedstrijd ter wereld is waar UCI-punten zijn te verdienen op de sneeuw is te merken aan het deelnemersveld, met een aantal toppers. Het maakt het op alle fronten een andere koers dan vorig jaar, toen ik voor het eerst meedeed aan dit geweldige evenement. Waar toen alle deelnemers op een fatbike (vaak nog met kleine spikes) reden, kiest het gros van de kanshebbers nu voor een normale 29er met brede banden en hoge noppen, of een plusbike (27,5 inch met 3 inch banden).

Ik rij (zonder ook maar even een andere optie te overwegen) op een standaard Specialized Fatboy (beschikbaar gesteld door Thijs Hendriks Tweewielers). Waar ik zeker na de proloog nog steeds helemaal achter mijn keuze sta, kom ik er in de eerste etappe achter dat de coureurs met dikke banden – waaronder ik dus – in het nadeel zijn. In perfect weer (zon en iets onder het vriespunt) werk ik me richting de eerste en enige top van de dag, maar de smalle banden zijn niet bij te houden. Ik zie sommige gasten zoeken en soms wat slippen, maar ook in de stukken losse sneeuw houden ze voldoende grip om boven te komen, terwijl ik had verwacht dat ze zich zouden ‘vastrijden’.

Het doet niets af aan mijn plezier (als je het niet koud hebt is snowbiken gewoon bizar gaaf) en de afdaling naar de finish ben ik weer blij met mijn dikke banden: het snelle sleepad met lastige flauwe (en scherpe!) bochten is door de mannen die met smalle banden voor me naar beneden raasden omgeploegd en daardoor nog lastiger geworden (iets dat nog vaker zal voorkomen deze Snowbike). In de losse sneeuw heb ik een paar narrow-escapes, maar ik blijf overeind en kom na 30 kilometer (850hm) in 1.39u als 24e over de meet.

De tweede etappe gaan we vanaf de start hetzelfde sleepad omhoog en ik wrijf me een avond lang in mijn handen: daar gaan die gasten met dunne banden het heel erg lastig krijgen. Ik kom bedrogen uit: perfectionisten als het zijn hebben die Zwitserse piste-preparateurs het pad in de ochtend weer helemaal gladgestreken. Ik wring me opnieuw tussen mijn frame om de schade bergop nog enigszins beperkt te houden, maar baal absoluut niet van mijn brede banden. Van vorig jaar weet ik namelijk wat gaat komen. De spectaculairste passage van het Snowbike Festival: een afdaling van een rode piste (!). En aangezien mijn stuurmanskunsten het absoluut niet halen bij de mannen voorin het veld én ik graag nog meer koersen wil rijden dit jaar heb ik daar mijn 4,6 inch fatbike banden hard nodig.

Het begint nog met een normaal percentage, maar als snel hang ik met mijn kont op mijn achterwiel op zoek naar iets van controle. Vijf minuten lang begeef ik me op het dunne snijvlak van puur plezier en doodsangsten. Zo nu en dan durf ik de ‘alle remmen los tactiek’ toe te passen, maar zeker op de smalle, steile off-camberstukken hou ik met kramp in mijn polsen de snelheid zo laag mogelijk. Soms dreigt mijn achterwiel me in te halen, maar op een of andere manier hou ik mijn voorwiel consequent in het juiste spoor. Al doende leert men.

‘Vijf minuten lang begeef ik me op het dunne snijvlak van puur plezier en doodsangsten’

Pas in de laatste rechte lijn naar beneden kan ik helemaal ontspannen en met een harde juich (want een piste afdalen is kicken) duik ik het tweede deel van het parcours op. Ik ben heelhuids beneden en het meer op mijn maat gesneden gedeelte kan beginnen. Iets meer dan tien kilometer heen en vrijwel dezelfde weg terug leef ik me uit over voornamelijk ‘vals plat’ langlaufpaden. Met een korte passage door een stal, maar vooral door een prachtige omgeving waar ik eigenlijk maar te weinig oog voor heb. Ik doe er alles aan om de gasten om me heen los te rijden. Dat lukt (met de conditie zit het wel goed) en ik kom daardoor na 33km (950hm) in 1.48u als 21e binnen.

Dan weet ik al dat het de derde dag lastig gaat worden om dat te verbeteren. De laatste rit – de avond ervoor is nog een leuke, spectaculaire Eliminator Night Race die niet meetelt voor het klassement –  is een snelle. Hij is wat langer dan vorig jaar (34km/750hm), maar met een beginstuk over asfalt (bergop) zullen de dikke banden een nog groter nadeel zijn. Ik heb daardoor vooraf de moed al een beetje opgegeven, maar als ik na de eerste haarspeldbocht merk dat ik naar de kopgroep aan het rijden ben heb ik daar spijt van. Het is het begin van een heerlijke eerste beklimming, waarin ik weliswaar de kopgroep niet kan volgen, maar wel verder naar voren rij dan de dagen ervoor en met de ‘snelste fatbikes’ mee omhoog zwoeg.

‘Dan weet ik al dat het de derde dag lastig gaat worden om dat te verbeteren’

De vreugde is echter van korte duur. Op een stukje losse sneeuw aan het begin van de afdaling moet ik even van de fiets af en ik ben daardoor al mijn vertrouwen kwijt. Op de snelle langlaufpaden die volgen moet ik daardoor mijn groepje laten gaan. In het tweede deel – langs het zeer mooie bevoren meer van Lauenen vecht ik me terug – maar daarna gaat het helemaal mis. Als ik aanhaak bij een van de gasten die voor me staat in het klassement – nota bene op een normale 29er – raak ik een beetje in paniek op een snelle afdaling met bevroren stukken en verschillende sporen. Ik twijfel, begin te schuiven en raak de controle kwijt.

Hopla,daar ga ik.

En hard.

Gelukkig ligt er in de berm een meter zachte sneeuw.

Ik ga kopje onder.

Het doet – godzijdank – geen pijn, maar het duurt even voordat ik weer weg ben omdat mijn ketting eraf ligt. Ik ben mijn focus helemaal kwijt, verlies nog wat plekken op weg richting de streep en kom daardoor na 1.38u als 25e binnen. Het levert me een 23e plek op in het eindklassement, goed voor 3 UCI-punten.

Belangrijker: het Snowbike Festival was weer een geweldige ervaring. Zoals ik vorig jaar al constateerde is mountainbiken in de sneeuw gewoon heel gaaf. Het hard werken bergop, de kunst van het vinden van het goede spoor, het durven laten rollen én driften in de afdaling. De omgeving. En maak je geen zorgen: goede winterkleding is belangrijk, maar met je normale Nederlandse pakket kom je gewoon uit. Alleen de fleece-handschoenen thuislaten.

Speciale techniek, materiaalkeuze, conditie, bijzondere natuur, spektakel, goed eten, perfecte organisatie: het zijn heel veel vinkjes achter de eigenschappen die een ideale koers moet hebben.

Het Snowbike Festival is een hele mooie manier (eigenlijk de enige manier) om met die nieuwe wedstrijdvorm kennis te maken. Het inschrijfgeld is niet laag (643 euro voor deelname, 549 als ‘early-bird; wel inclusief lunch en avondeten), maar daarvoor krijg je wel vier geweldige dagen terug. En dat in een exclusief, prachtig dorpje in een zeer mooie omgeving. Samen met mijn vader, die mee was als begeleider, had ik de luxe te mogen verblijven in een prachtige kamer van Hotel Arc-en-Ciel , vlakbij start en finish en met een schitterend uitzicht.  Het kan ook goedkoper. Er is geen sporthal voor overnachting, maar mijn broer (die ook weer meedeed) en zijn gezin verbleven in een Airbnb. Tip: wacht niet te lang met boeken.

Want oké, betaalbaar is niet dat wat je associeert met Zwitserland.  Zeker niet in Gstaad.

Maar kwaliteit wel. En dat is precies wat je in de Snowbike krijgt.