Project Elite/9thWave: strakke race in Paradijs van Groesbeek

Sinds de start van Project Elite powered by 9thWave train ik met een trainingsschema (van Guido Vroemen) en een powermeter (van Rotor). In die korte periode heb ik één ding geleerd: de gegevens in de gps-file van je Garmin zijn ontzettend waardevol. Toen ik afgelopen zondag over de streep kwam van de Hel van Groesbeek en op de stopknop drukte van mijn apparaat en in plaats een rood blokje een groen driehoekje zag en constateerde dat ik in die 105 kilometer helemaal niets aan data had opgenomen, sloeg de euforie van een lekker gereden wedstrijd daarom al snel om in lichte chagrijnigheid.

Die chagrijnigheid verdween wel weer toen ik thuis onder de douche nog maar eens vaststelde dat met geschoren benen – waarom heb ik die shag er niet eerder afgehaald? – de modder wel heel makkelijk van je benen wassen te is. Maar ik werd pas echt weer gelukkig toen ik later op internet een grondige blik op de uitslag van mijn thuisrace wierp. Want zonder gemiddelde wattages en andere grafieken om op terug te vallen zag ik dat ik toch wel een strakke race gereden had. Met rondes van 1.30u, 1.32u en 1.35u had ik niet alleen het verval heel mooi binnen de perken gehouden, ik was ook liefst acht minuten sneller dan vorig jaar. Met mijn 23e plek gaf ik nog steeds veel toe op de echte toppers, maar klopte ik wel veel (gesoigneerde) hardrijders waar ik vorig jaar meestal achter zat.

Het stomme was dat ik in de eerste helft van de race helemaal niet het gevoel had dat ik zo lekker bezig was. Al tijdens het fietsen van de parkeerplaats naar de start toe liepen mijn benen vol. Logische conclusie: ik was nog niet helemaal hersteld van de prachtige, maar loeizware Portugal Tour MTB. Daardoor stond ik in het startvak met een gevoel van ‘ik zie wel wat de dag brengt’. Wel had ik één voorwaarde in mijn achterhoofd: mezelf niet opblazen in de eerste ronde, want dat is op een snel rondje als de Hel van Groesbeek dodelijk.

Of het door lage verwachtingen door de gedachte aan slechte benen kwam dat weet ik niet, maar ik kwam door het gebrek aan zenuwen prima uit de startblokken Ik liet me na alle hectiek op de motorcrossbaan en eerste snelle paden iets terugzakken, maar zag op de eerste lange beklimming wel nog een paar aantrekkelijke groepjes rijden. De elite-coureur in mezelf wilde de sprong naar een van die groepjes wel maken. Mijn inmiddels goed opgewarmde en toch wel prima aanvoelende benen gaven ook aan dat het wel mogelijk was. Toch besloot ik te blijven zitten waar ik zat.

Daardoor kwam ik redelijk comfortabel de eerste ronde door. In de tweede ronde klonterde het veld wat meer samen en toen ik ongeveer halfweg zag dat er een flinke groep van achter op kwam zetten, besloot ik mezelf wat meer te gaan roeren. Op de ‘dubbele looie piep’ (die potenafbreker ergens halverwege de ronde) trok ik voor het eerst een keer door, op de heerlijke klimmetjes in het Grundig Bos (waar ooit nog eens een World Cup werd verreden) nam ik ook meer initiatief. Dat ik in die kilometers niemand hoefde te laten gaan én de boel flink werd uitgedund, was goed voor mijn moraal.  Dat ik vijf kilometer voor de doorkomst met nog slechts een paar man in mijn wiel aansloot bij marathonkleppers Maarten Janssen en Onno Reijnhout was dat helemaal.

Toch had ik nog steeds niet het gevoel dat ik met een goede race bezig was. Dat gevoel kwam pas bovendrijven toen ik in de ‘jungeklim’ aan het begin van de derde ronde in de tweede positie van het groepje reed en net als in de paar kilometer daarvoor concludeerde dat het me eigenlijk allemaal te langzaam ging. Met de blik op mijn wattagemeter (die wel braaf mijn 3-seconden wattage aangaf) nam ik de kop over en voerde ik het tempo op. Tot mijn verbazing konden alleen Arjan van der Plas – bij hem reed ik al de hele koers in de buurt – en Reijnhout volgen. In de laatste passage van het Grundig-bos reed ik de klimmetjes op dezelfde manier op. Van der Plas moest er al snel af, Reijnhout liet zo nu en dan een gaatje,  maar op het asfalt richting de laatste beklimmingen van de dag liet hij zien dat hij niet voor niets de Drenthe200 op zijn naam heeft geschreven.

Hij reed ons in een ruk naar de stilgevallen Joppe van Stiphout toe. In de lastige lange afdaling (het ‘Traumapad’ voor de locals, ‘1.2’ voor de echte diehards) moest ik ze alle twee laten gaan. Reijnhout zag ik pas op de streep weer terug, met Joppe – hij boorde zijn laatste stukje energie aan om mij te kunnen volgen – vocht ik in de laatste kilometers een kort, maar hevig gevecht uit dat ik met het zuur tot in mijn oren en het kwijl tot op mijn bovenbuis in mijn voordeel besliste.

Los van het Garmin-debacle was het dus een zeer lekkere Hel van Groesbeek. Niet alleen omdat het opnieuw een bevestiging was dat ik qua conditie met Project Elite powered by 9thWave op de goede weg weg ben, maar ook omdat het gewoon een prachtige, gave en perfect georganiseerde wedstrijd is die we als Nederlandse marathonbikers moeten koesteren. Ondanks dat het ik alle paden in het gebied op mijn duimpje ken, is het nog steeds een feest om ze tijdens deze marathon nog eens drie keer te rijden. Die naam Hel slaat eigenlijk nergens op. Maak er Paradijs van!