360NE-winnaar Biermans heet voortaan ‘The Machine’
HASSELT – Het dringt nog niet helemaal tot hem door. Hij is inmiddels terug uit Zuid-Afrika. Weer aan het werk bij Ridley Bikes. Maar wat hij in Oudtshoorn allemaal gepresteerd heeft, komt nog niet helemaal bij hem binnen. Afgelopen weekeinde won Jean Biermans in het Zuid-Afrikaanse plaatsje ‘The 36ONE Challenge’, een mountainbikewedstrijd over een lus van 361 kilometer, met 5500 hoogtemeters. Biermans deed dat in stijl: hij verbeterde het parcoursrecord met 3 uur en reed een tijd van 14 uur en een kwartier. “Ze noemen me daar nu The Machine”, lacht de 39-jarige Limburger. “In hun ogen ben ik echt een held. Ze zijn trots op me en vinden het een ongelooflijk verhaal.”
Biermans zelf kan het ook allemaal nog niet geloven. “Het blijft voor mij een wonder”, zegt de man die door twee vervelende ongelukken nog maar beperkte kracht in zijn linkerbeen heeft. “De nacht voor de race werd ik wakker, compleet bezweet en met een opgeblazen buik. Ik heb mijn vinger in de keel gestoken, overgegeven, maar dat hielp niet. Daarna heb ik nog een keer overgegeven, waarna ik me wel beter voelde. ’s Ochtends heb ik me nog laten checken door een arts, bleek dat ik iets verkeerd had gegeten. Kreeg wat medicijnen en moest wat eten, maar daar had ik niet echt zin in. Maar tijdens de koers had ik wonderwel superbenen. Ik voelde me echt perfect.”
Waar Biermans, die lid is van veldritteam Sunweb-NapoleonGames, vooraf weinig hoop had op een korte uitslag of laat staan een overwinning, bombardeerde de organisatie hem tijdens de rijdersbriefing tot favoriet. “Ik kreeg wel wat rare blikken toen ik het verhaal van mijn been vertelde”, kijkt hij terug. “Aan de ene kant motiveerde me dat, maar aan de andere kant zorgde het ook voor stress. En daar had ik eigenlijk al meer dan genoeg van op dat moment.”
De 36ONE is een wedstrijd die gaat over een ruw parcours, met veel stof, scherpe stenen en pittige, steile beklimmingen. Het parcours kent weinig asfalt, maar wel bijvoorbeeld stukken langs treinspoor of door leegstaande rivierbeddingen. Het grootste gedeelte van de wedstrijd vindt ’s nachts plaats, waarbij de deelnemers door een gebied rijden met veel wilde dieren. Biermans kwam via social media in contact met de organisatie van het evenement, dat alleen of in estafettevorm kan worden verreden. “Het leek me echt fantastisch om hier een keer aan deel te nemen. Een half jaar geleden is het balletje langzaam gaan rollen en ben ik voorzichtig gaan trainen. Pas anderhalve maand geleden was mijn deelname definitief.”
Biermans trainingsintensiteit, die al niet mis was, ging vervolgens nog een stukje omhoog. Zijn langste training reed hij begint maart, toen hij na de toertocht 8 van Oost-Brabant (120 kilometer) nog helemaal naar Hasselt fietste (nog eens 110 kilometer. “Het was ook de pijnlijkste, had de hele terugweg tegenwind”, vertelt hij. “Ik word getraind door Rob van der Werff (ook werkzaam voor Giant-Shimano en Nederlands marathonkampioen bij de amateurs, red.) en heb het schema dat hij opstelde gevolgd. Maakte veel uren door naar mijn werk en terug te fietsen. Lange duurtrainingen deed ik in het weekend. Dat ging vaak ten koste van het thuisfront, van mijn vriendin Els en haar dochter. Maar zij begrepen het doel dat ik voor ogen had. Gelukkig heeft al het trainen zijn vruchten afgeworpen. Daar ben ik Rob ook zeer dankbaar voor.”
Vanaf het begin van de ultra lange wedstrijd reed Biermans in de voorste gelederen. “Na het eerste golvende stuk offroad was de grote groep al in stukken gebroken. De eerste speldenprikken werden uitgedeeld en een relay-deelnemer demarreerde. Hij kreeg vijf man mee, ik wachtte af in de hoop dat iemand het gat ging dichten. Dat gebeurde niet. Op de eerstvolgende klim heb ik het tempo de lucht in gegooid, en zo waren we met acht man in de achtervolging, met wie we samen reden tot het eerste checkpoint.”
Daar zag Biermans een nieuwe estafette-coureur vertrekken en hij greep de kans aan om in het wiel van een verse deelnemer mee te springen. Nadat ze aansloten bij een solorijder en andere eenling juist weer vanachter aansloot, reden ze met zijn vieren richting CP2, waar de tellers al bijna de 200 kilometer aantikte. “Ik wist niet zo goed of er nog iemand voor ons lag en heb veel meegedraaid”, herinnert Biermans zich. “Maar vlakbij het checkpoint werden ze nerveus. Ik kon het verstaan wat ze in het Zuid-Afrikaans tegen elkaar vertelden. Ik ging te hard, en ze waren bang voor het lastige derde deel van het parcours, met een aantal lastige beklimmingen. Ik voelde me juist nog heel goed. Ik dacht: wat ga ik nu doen. Of bij de drie blijven, of ze eens testen op de eerste beklimming.”
Het werd het laatste. Biermans schroefde het tempo een beetje op en zonder echt te demarreren reed hij bij zijn vluchtmakkers weg. “Langzaam maar zeker werden de lichtjes kleiner. Ik had een gat, maar nog 162 kilometer te rijden. Dat ging een lange solo worden. Dat dachten zij ook denk ik, ze hadden zo’n vermoeden dat ik stil ging vallen.”
Biermans verkeek zich inderdaad een beetje, en zag op de langste beklimming van de koers (De Rooiberg) de concurrentie terug naderen. “Dat is lastige berg, geen loper, veel steile stukken, losse stenen. Je moet echt moeite doen om je weg te vinden, zeker in het donker Ik bleef maar lichtjes zien. Gelukkig kwam er daarna een erg lastige afdaling. Die ben ik hard, maar wel safe naar beneden gereden. Toen het weer vlak was, zag ik geen lichtjes meer.”
Vanaf dat punt was het nog 81 kilometer naar de finish. “De batterij van mijn MIO gps-apparaat was leeg, dus ik had geen info meer. Het was echt ik, de maan, de sterren en mijn Ridley. Puur kilometers malen. Gelukkig zag ik na waterpoint negen in de verte een relay-rijder. Het lukte me om zijn wiel te halen en samen hebben we de laatste kilometers gereden. We waren echt samen aan het afzien, elkaar aan het oppeppen en aan het proberen wat te lachen.”
Pas toen hij in Oudtshoorn was, durfde Biermans aan de overwinning te gaan denken.”Je bent pas zeker als je over de streep rijdt. Had ook geen idee hoelang ik bezig was. Toen ik de finish passeerde en hoorde in welke tijd, was ik dolgelukkig. Het is echt mijn mooiste, zwaarste en coolste overwinning ooit. Ben blij dat ik op 162 kilometer van de streep mijn kans gepakt. Tja, wie niet waagt, wie niet wint.”
Meer info over de 36ONE is hier te vinden.