Zo hier is ie dan, mijn eerste blog op Bikesight. Na vele verhalen op de bagagedrager van de ervaren krijger Juul van Loon hoop ik (Bart Classens) nu jullie, beste lezers, op diezelfde bagagedrager mee te sleuren in dit blog. Ik heb de ambitie om nog harder te fietsen, een pintje extra te drinken met carnaval. Maar de ambitie om een betere schrijver te worden laat ik maar snel varen… maar ik doe mijn best.

Het was begin juni in mijn rustperiode na de winst in de Rally di Romagna (in hoeverre je dat rust kon noemen met een fikse verhuizing voor de boeg) dat ik plannen begon te maken voor het najaar. Totdat er plots een berichtje op mijn telefoon verscheen van MTB Himalaya in India (26 september tot 3 oktober) of ik geïnteresseerd was om daar dit najaar daar te starten. Een lastige keuze aangezien het NK marathon tegelijkertijd viel en de Bart Brentjens Challenge mij bijzonder goed ligt…

Maar koersen in de Himalaya nam vrij snel de overhand dus die keuze was snel gemaakt. Om het plan nog wilder te maken ging vrij snel mijn gedachte naar de Crocodile Trophy. India ligt ‘al’ ongeveer op de helft waarom dan niet meteen verder vliegen en ‘The Croc’ meepakken!?


En zo geschiedde, en werd het plan vrij snel concreet! Het najaar en de laatste koersen van het jaar zou ik snel omdopen tot ‘de grote apotheose’ omdat net voor India ook nog eventjes het WK in Zwitserland (22 september) gereden moest worden. Logistiek waren deze 17 koersdagen in krap 5 weken een flinke onderneming. Na overleg met trainer Hidde Bekhuis bleek het fysiek mogelijk, wel met een andere voorbereiding dan ik gewend was. Minder koersen, meer trainen om zo fris mogelijk deze periode aan te pakken.

WK Marathon Grächen
De weken voor het WK voelen bijzonder goed op training. En om niks aan het toeval over te laten zitten we (Juul en ik) al een week voor het WK in Grächen ter voorbereiding en voor de acclimatisatie aangezien het WK op hoogte verreden wordt. De dag het WK wordt er helaas een om heel snel te vergeten. Het hele jaar ben ik super constant, maar hier beleef ik een complete offday. Tijdens de koers heb ik nog geen benul van waarom ik halfweg zo geparkeerd sta. Ik rijd met een powermeter en weet inmiddels donders goed wat ik wel en ook zeker niet kan. Uiteindelijk stap ik af bij de laatste verzorging met het oog naar wat komen gaat. Een DNF, ik heb er een hekel aan, maar het is even niet anders. ‘s Avonds wordt er een boel duidelijk als ik regelmatig zo snel mogelijk de WC moet opzoeken. Waarschijnlijk heb ik een beginnend buikvirusje opgelopen in de laatste dagen voor het WK.

De knop gaat snel om, want een dag later is de vlucht al naar India. Vanuit logistiek oogpunt gezien vlieg ik vanuit Genève naar New Delhi. Tijd om nog naar huis te gaan zit er niet meer in, want donderdag is de start van de MTB Himalaya. 

MTB Himalaya
De eerste etappe wordt verreden in beestachtige omstandigheden. Ik sta aan de start met een flinke portie revanche gevoelens en heb geen idee wat de concurrentie is. Het plan is vrij snel duidelijk: vanaf de start alle remmen los om zo snel mogelijk bij de finish te zijn. Uiteindelijk kan de Spanjaard Noguera mee, helaas rijdt hij me er op de slotklim nog 2 minuten af. Ik ken hem nog niet, maar gezien zijn uitslagen verwacht ik een fikse strijd met deze vriendelijke Catalaan. Nummer 3 is na deze heroïsche etappe al ver weg, dus ik heb een goede start van deze meerdaagse. En bovenal: de vermogens zijn terug zoals ze moeten zijn. De offday op het WK beschouw ik als een incident.

Tijdens de tweede etappe  blijven we langer bij elkaar met de top van het klassement, uiteindelijk word ik weer tweede, met het tijdverlies op Noguera is beperkt. Alles is dus nog speelbaar aan de vooravond van de koninginnenrit!

Deze avond zal helaas een hel worden. 

Vrij snel na het eten begin ik draaierig te worden en wordt wéér de WC mijn grote vriend. Na eerdere voedselvergiftigingen in Ghana en Cuba weet ik snel wat er loos is. Gelukkig is deze niet zo hevig als toen, praat ik mezelf maar als moed in. Ik heb een klote nacht, kan geen ontbijt nuttigen en ga op een lege maag de koninginnenrit in. De startklim van 10km rijd ik tegen beter weten nog op, maar ik besef al snel dat deze dag met 5 a 6u (weer in de regen) een grandioze roofbouw op mijn lichaam zal gaan worden. Bij feedzone 1 gooi ik de handdoek in de ring. Zelden heb mezelf fysiek en mentaal zo slecht gevoeld. Helaas hoort dat er af en toe ook bij. Een dag later blijkt – onder het mom van dit kan er ook nog wel bij – mijn frame gebroken. Wat nu? Ik zit midden in de Himalaya met af en toe bereik en in 10 dagen is de start van de Crocodile Trophy in Australië….

Crododile Trophy
Gelukkig kan ik rekenen op een thuisfront vol helden. Ons pap regelt samen met Thijs van onze trouwe sponsor Thijs Hendriks Tweewielers in Wanroij een nieuw frame. Ons mam stuurt af en toe foto’s van mijn kat Don Vito door. En Juul, die de enige échte Bram Saeys alias Kingsaeys regelt om mijn frame mee te nemen naar Australië. Omdat Bram daar ook aan de start zal staan (ook voor een taalcursus ‘Bels’ raad ik je overigens aan om de heer Saeys met zijn compagnons Hans en de twee Stijns in te schakelen).

Dinsdagavond kom ik in het mooie en zonovergoten Cairns aan na een flinke bus en vliegreis vanuit de Himalaya. Met nog steeds de naweeën van de voedselvergiftiging. Gelukkig is dat net voor de koers over. Een lokale fietsenmaker Pump and Pedals bouwt op mijn frame om en zo zit ik een dag voor de koers eindelijk weer op een werkende fiets. 

Wat een geweldige voorbereiding…..

Stage 1: Cairns – Ringers Rest (74km / 1700hm)
Na 10 dagen reizen en af en toe rustig fietsen op het gebroken frame met heel veel ductape ben ik blij dat de start van de Crocodile Trophy daar is. Ik prent mezelf in er niet in te vliegen en vooral de powermeter en concurrentie in de gaten te houden. Fysiek weet ik niet wat te verwachten. Deze etappe zal de eerste 40km pittig worden en de laatste 30km vlak. Overleven en daarna in de wielen is het plan.

De startklim begint goed en de vermogens zijn prima. Al snel na de startklim komen we op een gruwelijk steile klim over los gravel. Hier constateer twee gemaakte fouten: mijn bandendruk en mijn 36t voortandwiel. Dat bandendruk met 40 graden zoveel verschilt van wat we in Europa gewend zijn wist ik niet. Normaal in Europa zet ik de banden op 1.4bar voor en 1.5bar achter. Hier zal ik de komende dagen rijden met 1.05 en 1.15.

Ik moet op deze extreme klimmen eerder afstappen dan mijn drie concurrenten en ik laat ze op ten duur gaan om mijn eigen tempo op te zoeken. Net voor een eindeloos bikepark sluit de Oostenrijker Kaufmann van achteruit bij me aan. We rijden een tijd met z’n tweeën, ik vooral in het wiel van Kaufmann omdat de benen niet zijn zoals ze horen te zijn. Zo komen we aan bij de laatste 30km vlak en krijgen we gezelschap van de Belg Saeys en de Australiër Malone. Wind op de kop en langs een rivier is de samenwerking snel geregeld. Beuken op het vlakke is iets wat me normaal gesproken heel goed ligt maar mijn kopbeurten zijn vandaag van korte duur.

Ik voel me slechter en slechter worden en op ten duur zet klimgeit pur sang Saeys zich op kop in zijn gesoigneerde aërodynamische tijdrit houding. Zo vlieg ik er als een dood vogeltje achteruit vanaf. Wat is dit nou? Bergop eraf gereden oké, maar op het vlakke tussen de wielen is nieuw voor me. Nog 20km te gaan alleen met wind op de kop, het worden een van mijn langste kilometers aller tijden. Uiteindelijk finish ik tot mijn verbazing nog wel in de top 10, maar het klassement is om zeep met nu al 15min achterstand. Kort samengevat, wederom een grandioze offday.

Na de koers weet ik er niet goed raad mee. Ik heb er veel voor gedaan en vooral gelaten om deze laatste koersen, het WK, India en Australië top te zijn maar tot dusver lijkt het, ook door alle omstandigheden uit te lopen op een complete mislukking. Gelukkig is de sfeer in het kampement super gezellig en prent ik me in dat mijn dagen hier nog wel gaan komen.

Stage 2: Ringers Rest – Ringers Rest (76km / 1900hm)
Na de grandioze off-day van gisteren sta ik zonder plan aan de start, gezien het hoogteprofiel zou me deze etappe moeten liggen met twee lange klimmen. Met een andere bandendruk en een kleiner voortandwiel (34) ga ik van start. De start verloopt rustig en ik spaar zoveel mogelijk energie in de buik van het peloton. De klim begint en gelijk volgt er een grote schifting. De top 3 van het klassement, England, Marquez en Gordon gaan ervandoor en alleen de Belg Stijn van Boxstael en ik kunnen nog mee, ook Stijn aast op revanche na een nog grotere off-day de vorige etappe.

Net onder de top moet de Spanjaard Marquez eraf en blijven we met 4 over. Mijn kopbeurten zijn behoudend want met de etappe van gisteren in het achterhoofd wil ik niet weer geparkeerd komen te staan. Richting het einde toe komt er vlug een BE/NL-alliantie tot stand, Stijn, een goede bekende van me, en ik spreken vlug af dat wat er ook gebeurt een van ons moet winnen vandaag. En onze tactiek werkt: op een demarrage van de Zuid-Afrikaan Gordon volg ik en de Australische leider England moet lossen. Stijn doet in eerste instantie geen trap zodat we met z’n tweeën snel een groot gat hebben.

Nu die Gordon nog… Het einde van de etappe is hetzelfde als de dag ervoor. Was ik toen aan het zwoegen, nu rij ik ineens voor de etappezege. Het kan verkeren. Op het laatste vieze klimmetje kraakt Gordon en zo boek ik na een solo van 5 kilometer mijn eerste dagzege.

Ik snap er werkelijk niks van. Een dag eerder krijg ik 15min aan je broek, een dag later rij ik relatief met overmacht naar etappewinst. Door de voedselvergiftiging, gebroken frame en niet meer normaal kunnen trainen in de laatste 10 dagen voor de Croc denk ik dat mijn lichaam een wake-up call nodig gehad heeft. De vorm en goede gevoel kan niet verdwenen zijn, alleen het leek wel of ik de eerste dag nog in slaapstand stond. Dat in samen met 40 graden was geen goede combinatie. Afijn, het vertrouwen is terug!

Stage 3: Ringers Rest – Wondecla (74km / 1700hm)
Na twee dagen op de mooie Ranch Ringers Rest als een cowboy te hebben geleefd zetten we nu koers naar Wondecla. Weer een etappe van 75km maar nu is het begin vlak met een grote groep, en daarna 40km gruwelijk zwaar. Weer laat ik andere het werk opknappen, op een kopbeurtje van 377 meter na. Zo komen we aan bij de laatste zware 40km, te beginnen met de langste klim van de dag. Ik wacht even af en kijk de concurrentie eens goed in de ogen, maar al vrij snel is het mooi geweest en vlieg ik erin. Ik zie ze allemaal lossen. Alleen de Zuid-Afrikaan Gordon kan mee. Die staat kort sin het klassement en aast op de leiderstrui. Mijn gevoel zegt dat hij op zijn limiet bezig is en ik besluit daarom om gewoon zo hard mogelijk naar de finish te rijden in de hoop dat hij breekt. Ook omdat in mijn achterhoofd het klassement meespeelt.

Ook zij kunnen een offday krijgen de komende dagen denk ik, en dan wordt er met minuten gesmeten. Het parcours is een mix van alles door elkaar, loopstukken, korte en lange klimmen maar vooral steil. Op 20km van de streep hoor ik plots niks meer achter me, normaal hoor je wel iemand een keer schakelen of zo. Ik kijk achterom, wat op dit ruige terrein niet altijd even verstandig is, maar het gele pakje van de ‘Springbok’ is verdwenen. Gas er op dus! De finale vliegt voorbij, al is het nog een ellendig lang stuk over onmogelijke paden. Gelukkig zijn loopstukken voor mij geen probleem, in tegen stelling tot vele fietsers.

Zo sleep ik de tweede etappe binnen. De verschillen verbazen me, aangezien deze rit alleen de laatste 40km heftig was. Marquez en Gordon finishen op 3min en England zit op 6 minuten. Zo kom ik op 8.25min in het klassement te staan van de leider Gordon. Met het oog op de koninginnenrit van de dag morgen begin ik weer te geloven in een eventuele eindzege. In deze koninginnenrit van 106km en 3200hm gaat er waarschijnlijk met minuten gesmeten worden!

Stage 4: Wondecla – Wondecla (106km / 3200hm)
De koninginnenrit, de dag dat het moet gebeuren om nog wat aan die 8 minuten achterstand te doen. De parcours uitzetters spreken van een absurde rit. Alleen de hoeveelheid bikeparken (vaak technisch) waar we door heen gaan baren me een klein beetje zorgen. Mijn drie concurrenten zijn super technisch en rijden op een full-suspension fiets, zelf ben ik op de hardtail. Ik voel me goed en besluit niet af te wachten en all-in te gaan met de koninginnenrit van de Rally di Romagna in het achterhoofd! 

De eerste 35km van vandaag is omgekeerd de laatste 35km van de vorige etappe. Een klein beetje parcourskennis is dus mooi meegenomen. Zodra de eerste hoogtemeters opdoemen ga ik er vandoor. Gelijk zijn we weg met de top vier van het klassement. Even later, na nog geen 15km, kraken Marquez en England bij een volgende tempoversnelling. Ze zijn uit zicht. Mooi, nu alleen nog de leider van de race Gordon nog! Hij heeft het (volgens mij) moeilijk en laat regelmatig gaten vallen maar op het ruige parcours. In de afdalingen komt hij vaak terug in mijn wiel. Het gevreesde bikepark nadert en deze lijkt eindeloos. Gordon vind het allemaal wel welletjes en van achteruit rijden England en Marquez het gat dicht net voor dat we het bikepark weer uitgaan en we ein-de-lijk weer mogen klimmen. 

Mij is ooit verteld dat de Croc Trophy een halve wegwedstrijd is. Nou, als je dat denkt dan kom je van de koude kermis thuis. We hebben nog lang niet alles gehad. Nog 40km te gaan en we mogen weer klimmen en nu gaat Gordon ervandoor. Marquez ligt er gelijk af, England hangt op apegapen, zelf kan ik eenvoudig mee. Ik blijf in het wiel in de hoop dat Gordon met krachten gaat smijten. Ik krijg helaas snel te maken met schakelproblemen, die me de rest van de etappe parten blijft spelen (na de koers ontdek ik flinke steenslag op mijn derailleur, ergens toch een steen over het hoofd gezien).

Ik pak de samenwerking met Gordon weer op en England verdwijnt uit het zicht. Ik heb het idee dat we eindelijk met minuten kunnen gaan smijten, maar na de een na laatste bevoorrading krijgen we weer extreme paden voor onze kiezen. Ik ben blij dat ik bij Gordon kan blijven en voor de laatste klim op een lang recht stuk kan England terug komen, niet ver daarachter zit ook Marquez. Hoeveel levens hebben die twee vandaag zeg!? De slotklim begint en gelijk liggen ze er weer af bij mijn volgende aanval. Even lijkt Gordon ook te kraken maar als zo vaak blijft hij ook terugkomen. De slotklim is eindeloos en ik zit zelf al lang zonder eten en drinken. Te lang blijkt.

Ik voel me gekookt zoals de eerste etappe en denk niet meer aan tijdwinst maar aan geen tijdverlies op te lopen. Op een technisch steile passage omhoog moet ik van de fiets door schakelproblemen. Helaas heeft Gordon dit vrij snel in de gaten en dit lijkt hem vleugels te geven. Mijn tempo kakt in en krijg mijn slechtste moment van de Croc, etappe 1 niet mee gerekend. Eindelijk komt de top in zicht en hoop op een gemakkelijke snelle afdaling. Helaas pindakaas. Zoals de hele dag blijft het over ruige en technische paden gaan. Oververhit en met een lijf dat 5u45 als een skippiebal over deze paden heeft gestuiterd is daar eindelijk de finish. Als tweede, maar het tijdverlies van 3min op Gordon had ik vooraf niet tot de scenario’s gerekend…

Deze heroïsche etappe zal me in ieder geval wel altijd bij blijven. Wat er  allemaal gebeurd is in die bijna 6u koers, amai. Ik drink 12 bidons van 750ml, eet ontelbare watermeloenen en ik kom nog uitgedroogd te staan de laatste 10km. Na zo’n extreme etappe en de top 4 zit binnen de 4 minuten van elkaar. England en Marquez komen samen een minuut achter mij binnen. Ik heb gegokt en verloren, aangevallen voor wat ik waard was kan mezelf weinig verwijten, heb simpelweg de pech gehad dat je vandaag op technisch vlak omhoog en omlaag heel veel tijd terug kon pakken. Door tijdwinst op Marquez schuif ik naar plek 3 in het klassement, maar wel op 11 minuten van de leider Gordon. Met relatief eenvoudige, maar lange etappes voor de boeg kan alleen pech of een inzinking hem nog van de troon stoten.

Stage 5: Wondecla – Skybury Coffee (120km / 1600hm)
Een etappe volgens ‘the old Croc days’. Lange en rechte paden, met weinig hoogtemeters, een soort wegwedstrijd op mountainbikes. De eerste 50km zijn zwaar en daarna 70km vlak. Moeilijk om een tactiek te bepalen met die laatste 70 kilometer. 

De eerste 50 kilometer probeer ik het tempo hoog te houden waar kan in de hoop dat er iemand breekt. Veel medewerking krijg ik niet. Maar het parcours leent zich simpelweg er ook niet voor. Eenmaal aangekomen op het vlakke zitten we met een groep van 7 man. Vanzelfsprekend met de top 4 van de GC, de Australiër Malone en de Belgen Saeys en van Boxstael. De samenwerking is goed totdat van Boxstael net voor de laatste verzorging ervandoor gaat voor een solo van 25 kilometer. Gezien de gesloten alliantie van etappe 2 met deze Belg houd ik nu dus zelf ook mijn benen stil, evenals Saeys.

Een samenwerking tussen de overige 4 komt nooit op gang en Stijn kan een mooie etappezege op zijn naam schrijven! Op de laatste paar korte klimmetjes met nog 5km te gaan ontploft het nog door Gordon. Ik kan erop en er over en pak zo wat tientallen secondes op mijn concurrenten en weer tweede in de daguitslag. Goede zaken gedaan voor de puntentrui vandaag en blij dat Stijn er met de winst vandoor gaat.

Stage 6: Skybury Coffee – Skybury Coffee (125km / 1200hm)
De langste etappe van de Croc en weer een volgens de ‘Old days’. Langer en nog minder hoogtemeters dan gisteren. Een lange dag maar gebeuren zal er waarschijnlijk weinig. Ik zelf maak nog wat plannetjes om mijn concurrenten te breken en wil op verschillende plekken het tempo de lucht in gooien. Alleen medewerking van England en Marquez krijg ik zelden en ik krijg het idee dat ze simpelweg op hun limiet rijden. Gordon vind het uiteraard allemaal prima.

Na vele aanvallen in het begin van Jan en alleman is het chaotisch maar deze aanvallen stranden allemaal ver in zicht van de haven. Halfweg is de kopgroep het zelfde als gisteren, alleen Saeys heeft door kettingproblemen de slag gemist. Wel zit van Boxstael er weer bij. De alliantie weer top. Geen klimmen en de wind staat vooral op kop de laatste 50km dus aanvallen is zelfmoord. De laatste 10km en Stijn valt aan maar het wordt gepareerd door de rest. Ik zit in het laatste wiel en Stijn houd het tempo hoog na zijn mislukte aanval. Ik weet dat we ergens een bocht naar rechts gaan krijgen en zo de wind van achteruit gaan krijgen. Ik wacht af, zie de bocht en vertrek vanuit het laatste wiel.

Alleen voormalig wegwielrenner England is bij de les en sluit aan. Hij kan enkel mijn wiel houden, overnemen zit er niet in. Met zijn tweeën rijden we naar de meet en door al het werk de laatste kilometers krijg ik de zege van hem. Etappezege 3 is een feit en ik doe weer goede zaken voor de blauwe puntentrui. 

Stage 7: Skybury Coffee – Hartley’s Croc Adventures (82km / 800hm)

Volgens het hoogteprofiel de eenvoudigste etappe met maar 80 kilometer en 800 hoogtemeters. Alleen op het einde lijkt er wat klimwerk in te zitten. Met een heel groot peloton en dik in de 30 per uur vliegen de kilometers voorbij. Een rustig dagje voor de boeg, zo lijkt het en halfweg ontstaat er een kopgroep met onder andere van Boxstael, Malone en Van Wyk. Het lijkt dat deze voor de dagzege kunnen gaan, maar we slaan links een singletrack in en vanaf hier volgen korte steile klimmen zich snel na elkaar op. Ik kan het niet laten om meteen een aanval te plaatsen. Tot mijn verbazing kraken England en Marquez en dat is ook voor Gordon het sein om alle registers te openen. In rap tempo rapen we de versplinterde kopgroep op en Van Wyk en van Boxstael haken aan. England is definitief gelost en zal 3min verliezen. Maar Marquez, die deze Croc 27 levens lijkt te hebben, kan bij ons aansluiten omdat hij de laatste verzorgingspost overslaat. Zo gaan we met 5 man de finale in.

Stijn en ik zitten weer in een beslissende situatie. Ik vertrek net onder de top van de laatste klim en Stijn zit op de springstoel, mochten ze me terugpakken. Het gat is maar maximaal 250 meter maar een echt goede samenwerking komt niet tot stand. Ik ga volle bak de afdaling in en in het dal waar gelijk de finish ligt houd ik nog maar een paar meter over. Dat is etappezege 4 deze Croc! England verliest veel tijd en daardoor met een tijdrit van 34 kilometer voor de boeg is plek 2 nog mogelijk, al staat Marquez ook niet ver achter me (een minuutje). Gordon kan alleen maar met extreme pech zijn eerste positie verspelen. 

Stage 8: Hartley’s Croc Adventures – Port Douglas (34km / 900hm)
Tijdrijden ligt me prima, zeker met de laatste dagen in gedachte waar het leek dat ik nog het meeste overschot in de benen had. Het parcours bestaat uit een klim van 7km, daarna op en af met vervolgens een lange afdaling weer helemaal naar beneden.

De goede benen van de laatste dagen zijn qua gevoel iets minder, maar zeker niet slecht. Marquez is een minuut voor me gestart en hij komt in zicht. Op de top is het verschil maar 20 seconden. Wel schrik ik als ik op de top achterom kijk en in de verte Gordon zie, in plaats van England. Die moet de tijdrit van zijn leven rijden!

Bovenop neem ik een Amacx-gelletje en wil ik door, op naar het wiel van Marquez. Helaas is het op en af wat we nu voor de boeg hebben zigzaggen door achterblijvers op technische paden en zo verdwijnt de Spanjaard uit het zicht. Stuiterend op en af: die Spanjaard zal wel helemaal in zijn sisi zijn. Ik niet, ik voel me weer een skippiebal.

Niet veel later merk ik een leegloper, dat kan er ook nog wel bij. Gordon die 2 minuten eerder gestart is vliegt me voorbij en na een afdaling naar een rivierbedding als de snelheid eruit ligt pomp ik een 16gram Co2 patroon erin. Hierdoor staat mijn band achter veel te hard maar beter dan die leegloper. Het parcours blijft extreem en de tijdrit waar ik zo naar uitkeek veranderd in een hel. De laatste klimmetjes ga ik volle bak en daarna volgt nog de lange pumptrack afdaling in naar de finish.

Een slechte tijdrit met een vliegende Spanjaard geeft me een slecht voorgevoel. En dat wordt helaas werkelijkheid. Weliswaar derde in de daguitslag achter Gordon en Marquez, maar Marquez gaat net over me heen en England houdt net genoeg over voor zijn podium. Hierdoor zak ik naar plek 4. Na 8 dagen koers staan plek 2 tot 4 binnen de minuut, bizar. 

Naderhand
Even is er een korte teleurstelling van het gemiste podium. Maar eerlijk gezegd, ik kwam voor meer en denk dat het mogelijk was deze Croc te winnen met een normale voorbereiding. De tijd die ik in de eerste etappe verlies kom ik op het einde tekort. Uiteraard rij ik liever podium, maar plek 2,3 of 4 maakt dan ook weinig meer uit als je voor de eindwinst komt. Met 4 etappezeges en de puntentrui kan ik nog steeds terugkijken op een prima Croc. En zeker na 2 biertjes (amai) op het strand, een duik en Belgische humor zit de sfeer er weer goed in, op naar de afterparty! 

Review Crocodile Trophy
The Crocodile Trophy heeft iets mythisch als je het mij vraagt. De historie, het avontuurlijke en de afwisseling van natuur en diversiteit van landschappen zijn fantastisch. De eerste 4 dagen krijg je vooral regenwoud, de laatste 4 Australische Outback met passages door oude mijnwerkers stadjes met het dorre landschap. Het parkoers, zoals al eerder aangegeven, staat vaak bekend als een halve wegwedstrijd. Dat was misschien vroeger, nu niet meer. Nu is er een mooie afwisseling van korte en lange etappes over vooral ruige ondergrond met allerlei soort klimwerk. Technisch kom je zeker aan je trekken, en kan een full-suspension bike daardoor alleen maar aanraden. 

Organisatorisch steekt de Croc geweldig in elkaar. De catering met het ontbijt, lunch en avondeten was erg goed, van een niveau dat ik zelden bij een mountainbike-meerdaagse heb meegemaakt. En dat voor een basic keuken ergens in de outback! Vele namiddagen en avonden was dit de place to be om samen te eten, drinken en vooral veel onzin en sterke verhalen te verkopen om er een gezellige boel van te maken. Iets wat erg goed lukte, met kramp in de kaken aan toe.

Slapen doe je in een tentenkamp wdat opgezet wordt door de organisatie. Je kunt zelf je slaappullen meenemen of een stretcher bijboeken. Het sanitair is uiteraard basic omdat je ergens achteraf zit met dixies en een buitendouche. Ik kan je vertellen na een lange etappe met 40 graden op je kop was deze koude douche een van de beste die ooit heb gehad. Ook is er de mogelijkheid voor hotel overnachting, die voorzover ik heb begrepen prima voor elkaar was. En als laatste niet altijd voor hand liggende optie bij een meerdaagse zijn de gratis mechanics. Wel handig met het ruige parcours wat je 8 dagen onder je wielen krijgt. Onderdelen uiteraard niet meegerekend. 

Cairns is the place to be om aan de Croc deel te nemen. Een leuke stad met een relaxte sfeer, de Cuba-vibe maar dan in de luxe variant. Hier is voldoende te beleven om eventueel nog wat toeristische activiteiten te ondernemen met onder andere het regenwoud in het noorden en op zee het grootste koraalrif van de wereld. Om er te komen staat je uiteraard een flinke reis voor de boeg. De organisatie heeft een samenwerkingsverband met Singapore Airlines mocht je van Amsterdam, Brussel of Munchen vliegen. Altijd handig!

Voor mij persoonlijk was dit een van mijn mooiste avonturen op de fiets. Zeker als je avontuurlijk bent aangelegd en dat wil combineren met koers. Zelf hoop ik zeker ooit terug te komen om een gooi te doen naar eindwinst. Voor nu, met de koude wintermaanden in het vooruitzicht wat is er beter dan alvast plannen te maken voor volgend jaar? Juist de Crocodile Trophy, aan warme temperaturen geen gebrek, aanrader!