Het was bedacht als één gek seizoen, om eens te kijken waar toe ik écht in staat zou zijn op de mountainbike als ik er wat meer voor ging leven en gestructureerder ging trainen. Inmiddels is het bijna vier jaar na de start van mijn zelfverzonnen ‘Project Elite’ en ben ik de laatste dagen aan het aftellen naar een wedstrijd waarvan ik nooit had gedacht dat ik er ooit aan mee zou mogen doen: het UCI WK Mountainbike Marathon.
Wat begon als een ‘geintje’ en als inspiratie voor mooie verhalen, nam gedurende de tijd steeds serieuzere vormen aan.Nu sta ik zondagochtend iets voor tienen in het Zwitserse Grächen in een officieel oranje TeamNL-tenue tussen een hele hoop wereldtoppers. Heftig!
Voordat ik in de winter van 2015 het besluit nam een elite-licentie te nemen en mezelf te laten begeleiden door een trainer (eerst Guido Vroemen, nu Hidde Bekhuis) zag ik zaken als UCI-punten, een XC-wereldbekerwedstrijd, het winnen van een Duitse marathon, een top tien in de Transalp en vooral een deelname aan een WK als een ver van mijn bed show. In tientallen blogs op deze website hebben jullie kunnen lezen dat in vier seizoenen dat ‘ver’ steeds dichterbij werd. Door het trainen, het steeds meer leven voor de sport, de ervaringen die ik opdeed in grote wedstrijden bleef ik mezelf verbeteren en verbazen en zette ik vinkjes bij eerst onhaalbaar geachte doelen.
WK-kwalificatie
Toch lukte het me maar niet om in een manche van de UCI Marathonseries in de top twintig te rijden, de prestatie die nodig is om deel te mogen nemen aan het WK Marathon; een stunt die me fantastisch leek. Tripjes naar onder meer Roemenië, Zweden, Portugal en Zwitserland waren allemaal zonder succes. Nadat ik had geaccepteerd dat ik wat dat betreft de piek van mijn kunnen had bereikt en het bij dromen over een WK zou blijven lukte het alsnog. Totaal onverwacht kwam ik op 22 september 2018 met een halve seconde voorsprong op de gesoigneerde Italiaan Mino Ceci als 20e over de streep in de UCI Marathonseries op Sicilië. Alsof het zo had moeten zijn.
Net op het moment dat ik nadacht over het afbouwen en misschien wel afsluiten van mijn uit de hand gelopen bestaan als elite-renner, kreeg mijn project een gigantische boost voor een doorstart. Want toen ik wist dat ik aan het WK mee zou mogen doen én ik op de dag af een jaar had om me er op voor te bereiden wist ik het zeker: ik ga er alles aan doen om die dag in topvorm aan de start te staan.
Leven voor de sport
Ik trainde daardoor deze winter meer dan ooit en schroefde ook toen het langzaamaan mooier weer werd de arbeid nog ietsjes op ten opzichte van de seizoenen ervoor. Het belangrijkste: ik maakte nog meer rigoureuze keuzes in het leven voor de sport. Op carnaval na (ik blijf een echte Brabander) ging alcohol grotendeels in de ban en ook mijn voedingsschema werd (zeker naarmate het WK dichterbij kwam) strenger. In mijn baan als freelance-tekstschrijver – een weelde als je wilt doen alsof je topsporter bent – ging trainen en koersen nog vaker voor werk.
Dat ik onderweg nog een paar mooie ‘tussendoelen’ haalde (zoals een top tien in de Transalp samen met Bart) gaf motivatie voor zware trainingen, voor het grotendeels laten staan van chips en chocola. Voor avonden alleen (maar niet eenzaam) thuis op de bank, braaf en met de benen omhoog.
Ik ben van deze periode financieel niet rijker geworden, maar op andere fronten zeker wel. Ik genoot (en geniet) met volle teugen van alle ervaringen en avonturen en dat is toch waar het leven vooral om draait. Ik leerde ook dat ik er gelukkiger van word als ik ergens vól voor ga, in plaats van meerdere dingen half-half zoals in het verleden. Ik kreeg vooral ook belangrijke inzichten voor mijn werk als sportjournalist. Ik heb veel respect (en een beter begrip) gekregen voor sporters die op een veel hoger niveau dan ik toewerken naar één groot doel. Zeker in kleine sporten waar een profbestaan geen vanzelfsprekendheid is. Als je de mogelijkheid hebt is het super gaaf, maar trainen, rusten, focus houden en dan ook nog voor inkomen zorgen is niet altijd makkelijk.
Cocon
Ik merkte persoonlijk dat ik steeds dieper in de cocon kroop die topsport heet. Alles is relatief natuurlijk (ik zie mezelf nog steeds als amateur), maar naarmate die stip van het WK aan de horizon steeds dichterbij kwam merkte ik dat zaken buiten mijn eigen sport me steeds minder interesseerde, of dat ik er in ieder geval minder aandacht voor had of kon hebben (zoals het up-to-date houden van deze website).
Mede daarom ben ik er nu wel klaar voor om uit die cocon te kruipen. Hopelijk komt er zondag iets moois uit. Ik ben nu al trots op wat ik allemaal heb bereikt, maar een goed wereldkampioenschap en bijpassend resultaat (wat dat dan ook mag zijn) is voor mij wel de finishing touch waar ik na al die uren op de fiets behoefte aan heb.
En of het dan ook écht de finish wordt van ‘Project Elite’? Die kans is absoluut aanwezig, al rij ik uiteraard ook nog het NK Marathon volgende week. Maar wat ik daarna allemaal ga doen, daar ga ik nog eens rustig over nadenken.
Live beelden
Het WK is live te volgen via de Facebook van UCI Mountainbike. Daarop zijn beelden te zien vanaf onder meer e-bikers die tijdens de wedstrijd meerijden. Er zal ongetwijfeld ook live-timing zijn, de link volgt via de social media-kanalen van Bikesight.nl
Het parcours
Met 3800 hoogtemeters en 94 kilometer is het parcours van het WK een echte, pittige Alpen-marathon. Na de verkenningen in juni en de afgelopen dagen kan ik een ding zeggen: het is supergaaf.
Drie lange cols van ongeveer 1000hm vormen de hoofdmoot. Het bijzondere is dat je op hoogte begint, dus al vroeg een lange afdaling krijgt en ook vooral omhoog eindigt. In de startlus (krap 200 hoogtemeters) gaat het al vroeg over mooie trails en de eerste lange afdaling is een heftige, met lastige switchbacks en veel rotsen en uitstaande stenen. De andere afdalingen zijn stoffiger, maar ook pittig met veel krappe bochten. Daartussen zitten veel prachtige flowy passages over smalle paadjes. De lange klimmen zijn (gelukkig) niet al te steil en vooral over asfalt en gravel.
De voorbereiding
Met behulp van trainer Hidde heb ik toegewerkt naar een piek in deze WK en NK-week. Dat betekende dat al vlot na de Transalp de trainingsarbeid (fors) omhoog ging. Onlangs topte ik de boel nog af met een weekje in mijn lievelingsgebied (het Duitse Ahrtal). Dat ik meteen na die trainingen de 85-kilometer van de Vulkanbike in Daun won was goed voor het vertrouwen.
De laatste twee weken heb ik meer rust gepakt. Deze winter besloten Bart en ik met het boeken van een huisje voor deze hele week om vroeg naar Grächen af te reizen. Vanaf maandag hadden we daarom de luxe om onze laatste intervallen te combineren met nog wat verkenningen. Tijdens die inspanningen voelde ik me prima, en ook dalend viel het niet tegen. De laatste dagen bestaan vooral uit herstellen en voldoende koolhydraten naar binnen werken.
Het raceplan
Het is lastig om een raceplan te bedenken voor een type-wedstrijd die je nog nooit hebt gereden. De tegenstand zal sterker dan ooit zijn en ik zal achteraan moeten starten. Omdat de startlus denk ik vrij hectisch gaat zijn, heb ik me voorgenomen om de eerste 20 kilometer (vooral naar beneden) op me af te laten komen. Niet te rustig, maar ook zeker niet te hard is het devies. Liggen er kansen: grijpen. Zo niet, geen probleem. Zit het tegen? Er komen nog 3500 hoogtemeters.
Aan de voet van de eerste lange beklimming is het tijd om het juiste koersritme te vinden. Ik hoop dat dat tempo genoeg is om eventueel wat verloren tijd van de eerste lastige afdaling goed te maken, om een fijn groepje te vinden en om in ieder geval wat coureurs achter me te laten.
Wat daarna gaat gebeuren is lastig plannen. Ik moet me blijven focussen op de technische stroken, goed aan eten en vooral drinken blijven denken en hopen dat ik het gekozen tempo tot aan het einde kan volhouden.
Het belangrijkste dat ik me daarnaast heb voorgenomen is om er zoveel mogelijk van te genieten. Zoals een wijze man ons vaak vertelt: ‘gewoon lekker fietsen!’. En dan komt het vast goed.