Een paar jaar geleden waagde hij de gok om van het cross-country mountainbiken over te stappen op het marathonbiken en alhoewel het met pieken en dalen gaat heeft Robbert de Nijs toen zonder twijfel de juiste keuze gemaakt. Na zijn zevende plek van vorige week in de UCI Marathonseries in het Noorse Kvam, greep de coureur van zijn eigen Flexwinkel Mountainbiketeam nu een knappe tweede plek in een UCI-marathon in het Zweedse Alingsas, iets dat nog maar weinig Nederlanders tot nu toe gelukt is.
“Een prachtige bevestiging”, zei een dolgelukkige De Nijs na afloop van de 63 kilometer lange wedstrijd. “Het is jammer dat ik hem niet, maar met deze tweede plek ben ik superblij. Ik had vorige week al een goed gevoel en nu reed ik denk ik een van mijn beste wedstrijden ooit. En dat in een seizoen dat tot nu moeizaam verloopt (vanwege blessureleed, red.).”
Het parcours in Zweden was niet lang voor een marathon en had ook maar weinig hoogtemeters (1000hm), maar de zwaarte zat hem in het toch wel sterke deelnemersveld en de afwisseling tussen snelle paden, korte steile beklimmingen en vooral een groot aantal kilometers lastige singletracks met ontelbare rotsen en wortels als hindernissen.
Het bleek een kolfje naar de hand van De Nijs, die op op de korte klimmen zijn macht goed kwijt kon en met zijn techniek ook op de singletracks niet in de problemen kwam. Richting de finish zat de Noord-Hollander echter in een tactisch lastige situatie. “Ik reed met Emil Lindgren en vier coureurs van één Zweedse ploeg. Voordat ik goed en wel kon bedenken hoe ik dit tot een goed einde kon brengen demarreerde Emil. Ik ben er naar toe gesprongen, heb overgenomen en eigenlijk niet meer omgekeken. De vier gingen er allemaal vanaf. Door mijn inspanningen was ik al bang dat Emil me op het laatste klimmetje zou lossen en dat gebeurde ook.”
De Nijs was niet de enige Nederlander aan de start in Zweden: het rijden van UCI-marathonwedstrijden leeft als nooit tevoren onder de Nederlandse liefhebbers. Zo finishten Marc de Maar en Thom Bonder al achtste en negende en zij verzekerden zich daarmee in het spoor van De Nijs van een plek op het WK Marathon van 2018 in Italië. Dat lukte Tim Smeenge (door een hongerklop net buiten de top twintig) en ondergetekende (voor wie het allemaal net te hard ging en rond plek 30 finishte) niet.
De Maar had na afloop nog lovende woorden over voor de nummer twee van de dag, met wie hij al een week op pad is in Scandinavië. “Voor mij is het mountainbiken als oud-wegrenner nog een grote ontdekkingsreis. Ik heb in deze dagen veel van Robbert geleerd. Knap hoe hij het als semi-professional voor elkaar heeft. Er komt bij mountainbiken veel meer kijken dan bij het wielrennen, maar dat maakt de sport ook zo mooi. Dat bewijst ook zo’n dag als vandaag; met alleen maar hard rammelen kom je er niet.”