Project Elite powered by 9thWave heeft me al veel mooie dingen opgeleverd. Een groot aantal heerlijke marathons, UCI-punten, deelname aan een wereldbekerwedstrijd en oké, wat minder mooi: het op dertig seconden missen van WK-kwalificatie. En niet te vergeten een prachtige Transalp, samen met bikepartner Bart. Maar toen ik afgelopen winter de plannen maakte om me te gaan meten met het eliteveld had ik één wedstrijd bijzonder in mijn gedachten: het NK Marathon tijdens de Bart Brentjens Challenge.

9th-Wave-logo-OG-Compleet-logo-A_nl

Want tijdens deze wedstrijd kun je pas echt zien waar je staat ten opzichte van de Nederlandse top in de discipline waar ik zo van hou. Gevoed door de lekkere resultaten van dit seizoen kostte me het me geen moeite om mijn vorm door te trekken tot D-day. Het is bijna 9 oktober, zeven maanden na mijn eerste UCI-koers in Portugal, maar ik voel me fris en scherp. Coach Guido Vroemen hield me gemotiveerd met gevarieerde trainingen, voorzover dat nodig was. Zelf deed ik er nog een schepje bovenop met een trainingskampje in Frankrijk, enkele voorbereidingswedstrijden en een goede verkenning. Een korte terugblik.

Sankt Ingbert Bikemarathon
Binnen mijn supergezellige vriendengroep ontstond aan het begin van het jaar het idee om met zijn allen op vakantie te gaan naar Frankrijk. Ik meldde me met alle plezier aan voor deze trip in de eerste week in september, maar toen het langzaam maar zeker dichterbij kwam kwam ik tot de conclusie dat ik daardoor bijna een maand geen wedstrijd zou rijden. Los van dat ik dat niet leuk vind – kan het koersen simpelweg niet missen – leek me dat met het oog op het NK ook niet verstandig.

De eerste kilometers was het nog droog , maar ik had niet voor niks mijn windjackje aan…

Ik vond een oplossing door een dagje later te gaan en onderweg naar de vakantievilla te starten in de Sankt Ingbert Bikemarathon, tegen de Franse grens aan. Een goede zet, al kreeg ik wel een tegenvaller te verwerken. Op de wedstrijddag regende het. Geen miezer, maar echt goede regen. Het parcours – wat overigens fantastisch was –  veranderde daardoor in een modderballet. In plaats van voor mijn geplande alles-of-niets-tactiek, koos ik voor een behouden race.

Het werd daardoor een wedstrijd op de automatische piloot. Ik reed in de buurt bij een aantal vaste concurrenten, waaronder de Duitsers Gunther Reitz en Sebestiaan Geimecke en Leander Hamelink. Bij het ingang van de tweede en de laatste ronde voelde ik dat ik nog wel wat over had. Ik reed weg Hamelink, in de achtervolging op Geimecke en Reitz. Die achterhaalde ik. Reitz viel weg met pech, Geimecke blies zichzelf op met de meest domme demarrage die ik ooit gezien heb. Het grappige: dat deed hij tijdens Wiesbaden ook al. Ik kwam daardoor als vijftiende over de meet en kon niet lang daana met een prima gevoel de laatste paar uurtjes richting vakantiebestemming afronden.

Trainen tijdens een heerlijke vriendenvakantie
Die vakantiebestemming bleek een waar paradijs. Aangezien ik me al een paar maanden zeer netjes aan het gedragen was met voeding en alcohol maakte ik met mezelf de volgende deal: eet en drink waar je zin in hebt, maar je houdt je wel aan je trainingschema.  Zo gezegd, zo gedaan. Mijn dagen begonnen met brood halen bij de Boulangerie (ik wilde vanwege de warmte toch graag vroeg op de fiets zitten), een lekker stokbrood ontbijt, trainen en daarna relaxen, eten en drinken aan het zwembad. Ongeneerd ijs en kaas eten, worstjes bakken boven een kampvuur, bierpong in het water, wijnproeverijen, potjes tafeltennis en dat alles met een strohoed op, blote pens en een zwembroek aan. Perfect!

Zo’n beetje enige keer dat we met z’n allen de tuin van de villa zijn uitgeweest…

En het fietsen? Dat was ook prima. Het was om te mountainbiken geen heel spannend landschap, maar de heuveltjes (maximaal 100 hoogtemeters) waren perfect voor een paar goede duur- en intervaltrainingen in een verder uitgestorven omgeving. Ik zag onderweg maar weinig auto’s en mensen. Aan de eind van de week had ik er mooi 14 uur opzitten en belangrijker: de accu was ondanks dat volledig opgeladen.

Duensberg Bikemarathon
Om nog een keer goed te knallen op weg naar het NK kozen Bart en ik ervoor om eind september te starten in de Duensberg Bikemarathon in Biebertal. Slechts 54 kilometer lang, maar daarom uitermate geschikt om de snelle start van het NK te simuleren. Ook mooi meegenomen dat we nog een keer konden kamperen met onze Britse vrienden, zoon Lomas en pa Christopher. Goed gezelschap om een weekendje mee door te brengen.

Tijdens de wedstrijd kwam ik erachter dat het met de vorm nog wel goed zit. Na de eerste snelle 18 kilometer hing ik nog aan het elastiek bij de kopgroep, ondanks een paar kleine tactische foutjes. Daarna hield ik redelijk stand tijdens de twee lange beklimmingen van de Duensberg, maar daarna reed ik alleen op het snelle laatste stuk. Waar ik me normaalgesproken had laten terugzakken tot de achtervolgende groep, bleef ik – met het oog op het NK – gewoon volle bak doorrijden. Ik werd uiteraard alsnog achterhaald, maar in de laatste sprint bergop leek ik toch nog tweede (en daarmee twaalfde overall) te worden. Tot mijn ketting eraf viel bij het wippen over een boomstam.  Daardoor werd ik zestiende, maar belangrijker: ik reed een nieuw powerrecord tijdens een marathon. Goed voor de moraal!

Duensberg: snel, maar ook wel een paar gave afdalingen!

Verkenning NK
Hoewel niet in het trainingschema opgenomen deden Bart en ik de woensdag voor Duensberg al een vijf uur lange training in het Ahrtal. Omdat we voelden dat we dat nodig hadden, maar ook om weer aan de techniek te werken. Precies een week later was het tijd om nog een keer vijf uur te fietsen, tijdens de vaste verkenning voor het NK. Met een lekker tempo reden Bart en ik de gehele route. Ondanks de zware trainingen van de weken ervoor en de koers van een paar dagen eerder voelde ik me prima op de klimmetjes. Goed voor het vertrouwen. Verder was de verkenning weinig spannend: het parcours ligt er razendsnel en droog bij en dat zal waarschijnlijk niet meer veranderen. Wel fijn om de kritische punten van de 110 kilometer lange wedstrijd nog eens goed te bekijken.

En nu het is bijna zover.. 
Na al deze uren op de fiets heb ik wel het gevoel dat ik er klaar voor ben. Wat ik er van moet verwachten? Dat vind ik lastig te zeggen. Maar het liefste wil ik gewoon een goede wedstrijd rijden, waarin ik het op een fatsoenlijke manier op kan nemen tegen andere elite-coureurs. En met een betere tijd dan vorig jaar. En op welke plek ik dan eindig, dat zien we aan de finish.