Project Elite/9thWave: dealen met pech in Grafschaft

In het grote aanbod van wedstrijden die binnen een uurtje of drie rijden van Nederland worden verreden heeft de Sauerland Marathon in het Duitse Grafschaft een speciaal plekje in mijn hart. Pure mountainbikers zullen het parcours van deze wedstrijd aanduiden als saai en nodeloos zwaar, maar ik denk daar totaal anders over. Het rondje van 50 kilometer (dat je samen met een startlus twee keer mag afleggen) is dankzij zijn gravelpaden en opeenvolging van beklimmingen zo eerlijk en heerlijk als het maar zijn kan.

Want hoewel je in de razendsnelle afdalingen zeker verschil kan maken, gaat het er in 109 kilometers rondom Grafschaft vooral om hoe je de beklimmingen (vier langere per ronde van ongeveer 250 hoogtemeters) oprijdt. Uit ervaringen met (vele) eerdere deelnames heb ik geleerd dat het loont om op zoek te gaan naar een tempo dat je vanaf het begin tot einde vol kunt houden. Een te snelle start maakt de laatste ronde ongetwijfeld een lange lijdensweg. Energie over, het juiste ritme en een paar van die snelle starters voor je zorgt juist voor het tegenovergestelde. De kunst is om in een goed groepje in een zo hoog mogelijk tempo de eerste ronde door te komen, maar daarbij niet over het randje te gaan.

Weer een perfect plekje voor Hotel #combicamp dit weekend. Wie goed naar de #Ninth kijkt, ziet ook wat ik morgen ga doen: een typische Duitse schottermarathon. Maar wel de mooiste en de zwaarste! #grafschaft #lievelings #bergop #bergaf #ritme #mtb #marathon #gravel #gravelbiken #outsideisfree #camping #stiffy #gaserop

Een foto die is geplaatst door De redactie van Bikesight.nl (@bikesight) op 19 Aug 2016 om 1:22 PDT

Met de inmiddels goed herstelde benen van de Bike Transalp en het opgedane vertrouwen van Project Elite powered by 9thWave sta ik deze zaterdag ambitieus aan de start.  Door het monteren van een starre vork in mijn Ninth Stiffy hoop ik op wat extra tijdswinst. Top tien is het doel, met een topdag moet de top vijf zelfs haalbaar zijn. De keuze voor de andere vork is voor mij een nobrainer, ik heb op een speciaal ingelaste graveltraining zelfs het gevoel dat ik harder de bochten doorga. Ook vorig jaar reed ik hier al met vaste vork. Deze set-up is absoluut het snelste op dit parcours.

Ware het niet dat het gebrek aan demping zorgt voor wat problemen met mijn 1×11-aandrijving. Al tijdens het warmrijden valt bij het nemen van een bultje op hoge snelheid de ketting een keer van het voorblad. Ik hoop op een incident, maar tijdens de startlus is het weer raak, net op het moment dat ik zonder problemen in een kopgroep van ongeveer tien rij. Ik vecht me snel terug, verspil daardoor onnodig energie en als ik in de eerste lange afdaling opnieuw een keer voet aan de grond moet zetten om de ketting er weer terug op te leggen – nota bene op asfalt! – is mijn focus weg.

Ik rij klim twee en drie een beetje twijfelachtig op, in de afdalingen moet ik blijven opletten: ligt de ketting op een zwaar verzet, dan moet ik meeblijven trappen, hou ik mijn benen stil, dan moet ik achter een groot tandwiel schakelen. Het kost kostbare seconden, maar bij het goedmaken van dat verlies op een groepje voor me vind ik op klim vier wel de juiste cadans weer terug. Op de top ben eigenlijk wel klaar om te kijken of ik er in de laatste ronde toch nog een mooie uitslag uit kan persen. Maar dan gaat het opnieuw mis.

Een piep uit mijn achterrem. Geen remdruk meer. Of wel? Ik hoor iets tingelen tegen mijn frame. Huh, nu is ook de piep weg en kan ik helemaal niet meer remmen. Een kleine blik naar achteren leert dat ik mijn remblokken ben verloren. Door het extra getril? Niet goed vastgedraaid? Hoofdschuddend stel ik vast dat dit wel een absurde manier is om een race te beëindigen. Met een slakkengangetje daal ik verder af en rij ik het laatste vlakke stuk richting de streep.

Daar staan mijn Engelse vrienden Christopher en Lomas me op te wachten. Van mijn drie opties (opgeven, nieuwe blokken monteren of voor en achter omwisselen) worden de eerste twee meteen doorgestreept. “Quitters never win”, en er zijn geen andere blokken voorhanden. Oftewel: ik ga voor nog een rondje met alleen een achterrem. Vijf minuten later stap ik weer op de fiets, gooi ik een Sponser Activator naar binnen en ga ik bij mezelf te rade wat ik in deze voor mij nieuwe situatie ga doen; in 9 van de 10 gevallen had ik er namelijk al de brui aangegeven.

Maar als ik merk dat ik redelijk snel inloop op een paar gasten voor me, is die keuze snel gemaakt. Ik ga er in de laatste ronde alles uitpersen om er ondanks al deze pech toch nog een mooie uitslag van te maken. Vraag niet hoe, maar het lukt. Voor zover dat in Grafschaft mogelijk is verlies ik tijd in de afdalingen (vanwege mijn ketting én het gebrek aan remkracht) én ik sta nog een keer een halve minuut stil om een leeglopende voorband bij te pompen. Maar door goed te blijven kijken naar mijn powermeter en daardoor niet stil te vallen (precies zoals het hoort op dit parcours) haal ik nog bijna tien man in: een stuk of vijf die me zijn voorbijgereden terwijl ik stil stond, plus nog een aantal coureurs die toen al voor me reed.

Ik rijd vrijwel exact dezelfde rondetijd als de eerste ronde (de vijf minuten pauze niet meegerekend) en slaag alsnog in mijn doel: een negende plek, in 4.40u, ruim tien minuten sneller dan vorig jaar. Met een minuutje sneller had ik zelfs nog op het podium gestaan in mijn leeftijdscategorie. En wat er mogelijk was geweest als ik geen pech had gehad? Dat maakt me eigenlijk niet uit: ik ben na afloop niet alleen blij met de goede benen (ik reed een nieuw powerrecord), maar vooral ook met de manier hoe ik met de pech van onderweg ben omgegaan. Ook dat is namelijk een belangrijk onderdeel van marathonbiken!