Project Elite/9thWave: overmoedig naar een goed resultaat in Nordenau

Na de Bike Transalp, het voorlopige hoogtepunt van Project Elite powered by 9thWave, heb ik over motivatie niet te klagen. Toch was mijn deelname aan de Nordenauer Bikemarathon van afgelopen zaterdag deels een moetje: ik sta er aardig voor in het (nu nog vertekende) klassement van de Continental Sforz Marathoncup en om dat zo te houden heb ik nog één goed resultaat nodig. Deelname aan de vijfde manche van het regelmatigheidsklassement was daarom noodzakelijk, omdat ik in de laatste twee waarschijnlijk niet kan starten.

Maar na de mislukte Montafon M3 Marathon had ik toch wel wat twijfels over mijn vorm: zou ik twee weken later wél goed hersteld zijn van de fantastische, maar intensieve week in de Alpen? Om de kat niet op het spek te binden had ik de hele week al een duidelijk raceplan in gedachte: een rustige start op de eerste lus van 38 kilometer, daarna  zo constant mogelijk de twee ronden van 26 kilometer afwerken en zo een degelijk resultaat neerzetten.

Hopelijk laten de heren van Schutzenbruderschaft St. Hubertus in #Nordenau me morgenochtend met dit heerlijke uitzicht wakker worden. Illegaal kampeerplekje, helaas zonder @lomaswefing. Morgen nieuwe manche in de #sforzcup! #heerlijk #afkicken #olympischespelen #boekjelezen #genieten #outsideisfree #campinglife #leventje #mist #wolken #uitzicht #alles #mtb #mountainbike #marathon #mtbmarathon

Een foto die is geplaatst door De redactie van Bikesight.nl (@bikesight) op 12 Aug 2016 om 11:46 PDT

Op het steile beklimmingkje de startvallei uit zette ik mijn raceplan kracht bij door vrijwel meteen de aansluiting bij de eerste groep van ongeveer twintig coureurs te verliezen. Maar toen nam de voorrijwagen met in zijn kielzog de volledige kopgroep de verkeerde afslag, de grote weg op. Zonder mezelf op de schouders te kloppen: ik had gelezen dat de startlus van eerdere jaren niet in het parcours zat én had de nieuwe start al verkend. Ergo: ik draaide als eerste wel het juiste pad in en mijn zorgvuldig voorbereide raceplan ging linea recta de prullenbak in.

De racemodus stond door mijn ongeplande koppositie in een keer op standje maximaal. Toen ik constateerde dat ik op de top van de eerste beklimming nog steeds in een kopgroep van vijf reed maakte ik me er ook niet meer druk om. Het ging een volle bak-wedstrijd worden, hopen dat de man met de hamer lang op zich zou laten wachten.

Als ik toen had geweten dat ze het parcours gigantisch verzwaard hadden, dan had ik meteen drie tanden teruggeschakeld. Maar daar was geen sprake van, ik vermaakte me prima met een verrassend goed stel benen. De kop moest ik laten gaan, maar ik kwam in de top tien te rijden met onder meer de Belgische klimgeit Bram Saeys en de Nederlandse klasbakken Maarten Janssen, Tibor Zwaan en Marcel Lommers. Het ging bij vlagen hard en ik kon het niet laten om op enkele beklimmingen zelf ook onnodig met wat krachten te smijten. Het was er ook wel  een parcours voor, met een paar flinke moeksers en zo nu en dan een paar heerlijke singletracks.

Hoewel Janssen – gesoigneerd wegjeanet van origine – daar blijkbaar niet op zat te wachten (¨Komt er ook nog een keer een stuk asfalt”) naaide hij er met Saeys wel tussenuit na een lastige afdaling. Ondertussen was ook Zwaan wat aan het klagen (“Wat zijn die beklimmingen hier lang “- terwijl ik juist net had geconstateerd de klimmen lekker kort waren). Hij ontwikkelde op een stuk vals plat echter wel een tempo waarbij ik zijn volledige kielzog nodig had om niet te hoeven lossen. Lommers was stil, maar maakte met wat sneaky versnellingen bergop wel een frisse indruk.

Het verbaasde me dan ook dat ik aan het begin van de tweede lus op de lastige beklimming richting een skipiste zonder al te veel inspanningen bij Lommers en Zwaan wegreed. Toen ik vaststelde dat Janssen nog maar honderd meter voor me reed trok ik nog even door om bij hem aan te sluiten. We verstonden elkaar aardig en ontwikkelden samen een aardig tempo.

Het kon allemaal nog steeds niet op met de benen, maar ik begon me toch  ook wel een beetje zorgen te maken. Ik had inmiddels heel wat kruit verschoten en was pas net voorbij halfweg koers. Die tik van de man met de hamer ging een keer komen, maar met het parcours van vorig jaar in gedachte had ik er vertrouwen dat hij zich nog even koest ging houden.

Ik kwam bedrogen uit: ook in deze lus had de organisatie een nieuwe, bijzonder zware passage toegevoegd. Twee bizar steile stroken bergop, een listig singletrackje tussendoor: ik wrong mezelf met 32/42 fietsend naar boven en duwde mezelf daarmee verder richting de rand van de afgrond. Gelukkig had ook Janssen het zwaar. “Dikke krampscheuten”, zei hij toen hij even had moeten lossen in een afdaling. Gezien mijn eigen situatie had ik niet heel veel medelijden met hem: ik voelde aan alles dat ook ik slachtoffer ging worden van de bijzonder onprettige spiersamentrekkingen.

Hoewel ik zoveel dronk als mijn maag aankon én ik een magnesium-ampul naar binnenwerkte, duurde het niet lang voordat het zover was: op een korte looppassage aan het begin van de laatste lus schoof ik knullig onderuit en sloegen mijn beide benen vast.

Janssen pakte daardoor een kleine voorsprong en de laatste lus werd daardoor een gevecht tussen twee alleen rijdende dode vogeltjes. Hoewel de kramp langzaam maar zeker verdween en Janssen ook steeds schever op zijn fiets ging zitten, kreeg ik in de lijdensweg van de laatste twintig kilometer het gat niet meer dicht. Ik verloor het gevecht op 1,5 minuut, maar hield daardoor gelukkig wel het verval aardig binnen de perken. Met een tijd van 4.20 uur – 20 minuten achter de ijzersterke winnaar, Transalp-concurrent Roel Verhoeven – deed ik, op een andere manier dan vooraf gepland, waarvoor ik was gekomen: een degelijk resultaat neerzetten.

Een resultaat waar ik zelfs meer dan tevreden mee ben. Ik werd achtste, voelde me volledig hersteld van de Transalp en mijn start biedt perspectief voor het laatste deel van het seizoen. Al had dat overmoedige begin ook verkeerd uit kunnen pakken: meer dan de helft van starters op de lange afstand haalde de streep niet….