Project Elite/9thWave: Wiesbaden nieuwe boost op weg naar Transalp

Door de regen weet ik dat de komende modderpassage er nog slechter bij moet liggen dan de twee rondes ervoor. Mijn twee vluchtmakkers ogen nog fris. De ervaren Belg rijdt al een tijdje met een strak tempo op kop en de jongere Duitser probeerde ons net nog te verrassen met een demarrage bergop, vanuit derde positie. Zonder succes. We lijken tot elkaar veroordeeld, net als een groot deel van de vorige 90 kilometer. M’n plan is om over een kilometer of vijftien op de zwaarste beklimming van de dag een eerste en laatste poging te wagen bij ze weg te rijden en zo de vijfde plek overall te bemachtigen. Om op de komende baggerstrook zoveel mogelijk energie te sparen, neem ik de kop over. Ik probeer zoveel mogelijk tempo te houden, ben goed geconcentreerd en vind de juiste sporen. Als ik vervolgens achterom kijk, zie ik dat ze allebei op flinke achterstand heb gereden. Ik twijfel geen moment: dan maar wat meer kilometers solo. Gas erop!

Afgelopen weekend reed ik de Wiesbaden Bikemarathon(126km/3300hm) als een van de laatste tests op weg naar de Bike Transalp, het volgende ijkpunt in Project Elite powered by 9thWave. Vorig jaar was dit de laatste wedstrijd die teamgenoot Bart en ik deden voor ons avontuur in de Alpen en dat was een goeie. Niet alleen omdat we een fiks aantal kilometers samen reden, maar ook omdat ik daarna nog eens keer goed kon ervaren hoe het niet moet. Ik stond in de gruwelijke hitte geparkeerd als nooit tevoren.

Om dat te voorkomen en omdat ik een week eerder in Einruhr al de alles-of-niets tactiek geprobeerd had, kies ik nu voor een behouden race. Het idee: zoveel mogelijk te sparen in de eerste twee ronden van 42 kilometer, om de laatste met een zo klein mogelijk verval te kunnen rijden. Ik weet alleen dat dat in Wiesbaden niet makkelijk is. Het parcours start in dalende lijn met een aantal korte klimmetjes, om vervolgens te eindigen met een aantal langere stroken bergop. Perfect om in een te snel groepje mee te gaan. Dat is  extra verleidelijk omdat het startveld maar klein is en de ereplaatsen daardoor dichtbij. Het gevaar op onbewust opblazen is groot: deze marathon is een geniepige sluipmoordenaar.

De koers
Door de gedachte aan de dramatische laatste 30 kilometer van vorig jaar, waarin ik bijna een kwartier verloor op Bart, lukt het me om in het begin in te houden. Ik rij in een groepje met onder meer Leander Hamelink, een aantal Duitsers en een Belg maar kom amper op kop. Daar krijg ik ook de kans niet toe: mijn concurrenten rijden de korte klimmetjes vanaf onderaan telkens volle bak omhoog, om net onder de top telkens stil te vallen. Leander en ik zien het met verbazing aan. Met de blik op onze powermeters rijden we in een constant tempo naar boven en sluiten we eenmaal boven weer aan.

Ik ga op die manier fris de tweede ronde in, met het plan om het groepje (waar Leander door derailleurproblemen heeft moeten lossen) nog even te blijven volgen. Die vlieger gaat niet op: in de eerste afdaling valt mijn ketting eraf en mijn concurrenten zijn gevlogen. Ik besluit mijn eigen tempo te blijven rijden en dat blijkt de juiste keuze: op de laatste lange beklimming richting de doorkomst sluit ik bij het overgebleven drietal aan. Daar besluit ik om mijn cartouche pas in de laatste twintig kilometer te verschieten.

Het mooie weer van de start verandert echter snel. Het komt ineens met bakken uit de lucht. Wat niet verandert is de suicide-tactiek van mijn concurrenten . Het is nog meer dan veertig kilometer te gaan op een relatief snel parcours, maar op een paar korte steile poefjes richting de doorkomst rijden ze alsof ze in de laatste kilometer van een Tour-etappe zitten. Versnellen, stilvallen, elkaar aankijken. Ik weet niet wat ze allemaal aan het doen zijn, maar probeer zoveel mogelijk mijn eigen tempo te houden en een klein beetje te herstellen van de dertig kilometer die ik solo heb gereden. Het weer interesseert me niet: daar gaan die gasten die zo met hun krachten aan het smijten zijn nog veel meer last van hebben, denk ik bij mezelf.

En dat gebeurt ook.

Op het eerste klimmetje na de doorkomst eist de sluipmoordenaar zijn eerste slachtoffer. We zijn nog met zijn drieën over, ik voel me nog fris maar kan me inhouden om niet net als de gesoigneerde Duitser een (absurde) demarrage te plaatsen. Als ik mijn vluchtmakkers op de modderstrook onbewust en vroeger dan gepland achter me laat, gaat de blik meteen richting mijn powermeter. Die waardes (even hoog als ronde 1 en 2) geven vertrouwen. Al snel is er achter me niets meer te zien. De regen die blijft vallen interesseert me niks, de modder in de afdalingen ook niet. Die vijfde plek moet wel haast binnen zijn, maar ik blijf pushen. Vooral vanwege het beruchte eindschot van Leander, die bij de doorkomst maar een paar minuten achter me lag.

Maar hoevaak ik ook omkijk, de paden blijven leeg. Op een paar achterblijvers na rijd ik een eenzame strijd in de stromende regen. Een strijd waar ik van geniet, zeker als ik ook op de zwaardere beklimmingen met de geplande wattages omhoog kan rijden.

Op de ‘vals platte’ kamweg richting de streep val ik een klein beetje stil, maar ik pers er door de motivatie en support van mijn Engelse vrienden Christopher en Lomas (helden!) nog iets van een eindsprintje uit op de laatste beklimming. Daardoor kom ik nog erg dicht bij de nummer vier in koers. Jammer, maar voor de beloning maakt het niet uit. Ik word van het kleine startveld 3e bij de Senioren-1 en mag samen met de Belgische klasbakken Frans Claeys en Joris Massaer het podium op.

Super mooi, maar waar ik vooral blij mee ben als is de data van mijn race bekijk. Ik ben niet alleen ruim twintig minuten sneller dan vorig jaar, ik rij rondetijden van 1.46u, 1.46u en 1.50u. In wattages: 317NP, 306NP, 305NP. Constant dus, en mooie waardes over meer dan 5,5 uur koers. En mijn vluchtmakkers? Die werden net als ik vorig jaar getroffen door de sluipmoordenaar en finishten op 10 tot bijna 20 minuten achterstand.

Een nieuwe boost op weg naar de Transalp!