Als ik begin aan het achtste en laatste twee-minuten blokje, dalen de wattages op mijn Garmin al snel onder de waardes die ik van mijn trainingsschema moet halen. Ik word gered door de gong. Terwijl mijn hoofd bonkt, mijn benen haast ontploffen en het einde van een eerste kwijlstreep zijn weg richting mijn bovenbuis zoekt, is de klim waarop ik mezelf aan het afpeigeren ben onverwachts ten einde. Een korte afdaling gebruik ik als excuus om anderhalve minuut eerder dan de bedoeling met de inspanning te mogen stoppen.
Tja. Mooie plannen maken is één, ze uitvoeren is deel twee. Die zin spookte in de rest van de hierboven beschreven training een paar keer door mijn hoofd. Samen met training- en racemakker Bart was ik bezig aan de eerste serieuze rit van ons trainingskamp op Tenerife en allebei hadden we het zwaar. Zelfs zo zwaar dat we het tweede deel van de geplande intervalblokken lieten voor wat het was. De hoogte, de warmte, het klimmen (2000 hoogtemeters aan een stuk), het parcours, de tijd die we onderweg waren: het zat er even niet in. Heel even maakte ik me zorgen om Project Elite powered by 9thWave. Heb ik met mijn ambitieuze plannen te hoog ingezet?
Gelukkig kwam het in de rest van de week helemaal goed. Op het Spaanse vulkaaneiland legden Bart en ik een basis die ons hopelijk komende week al wat moois gaat opleveren tijdens de Portugal MTB Tour, een UCI.S2-koers waar we als duo aan de start staan. Het wordt mijn vuurdoop als elite-renner. Maar voordat het zover is, nog even een terugblik op de trainingsweek die zo moeizaam begon, maar al snel een geweldige ervaring werd.
Bart en ik kozen voor het vorig jaar zeer goed bevallen recept. Een goedkope vlucht met Ryanair, eigen mountainbikes mee, autootje huren en een appartementje boeken via AirBnB. Deze keer kwamen we terecht in de casa van onze vriend Diego in het kleine kustdorpje Palm Mar en vanuit die prima locatie maakten we een aantal geweldige tochten. En het mooie: dankzij onze gezamenlijke trainer Guido Vroemen waren het steevast zeer waardevolle trainingen.
Dinsdag 23 februari
Uitfietsen na de vliegreis
44 kilometer / 818 hm / 2.38u
163 watt gem. / 217 watt np
Wegjeanetten verstaan onder losrijden ongetwijfeld anderhalf uur peddelen met een trapfrequentie van 100+ over een zo vlak mogelijke weg, maar als mountainbikers met zoveel mooie bergen en paden om ons heen zijn we niet te houden. Als we tegen een uur of twee in de middag onze bikes in elkaar hebben gezet, beginnen we aan een gps-tocht langs de kust, richting Arona en terug over de boulevard van Playa de las Americas en Los Cristianos. Het loopt op alle fronten uit de hand. Binnen tien minuten is de prachtige singletrack langs de zee zo technisch dat we wat stukjes moeten lopen, de daaropvolgende beklimming moeten we inkorten omdat we allebei toch wel gaar zijn van de vroege vliegreis en in de – technische – afdaling spiesen we ons allebei aan een cactus (zelfs zo erg dat Bart er de hele trainingsweek last van heeft). Ook de terugweg over de boulevard is bijzonder. Kilometers achter elkaar slingeren we tussen de toeristen langs ontelbare restaurantjes en winkeltjes. We verbazen ons allebei over het massatoerisme, want het houdt niet op. De laatste heuvel terug richting het appartement blijkt onmogelijk te rijden en noodgedwongen maken we een omweg over de weg.
Woensdag 24 februari
Duur en blokken van 2-4 min
85 km / 2495 hm / 4.52u
194 watt gem. / 250 watt np
We fietsen een relatief vlak stuk naar een klim vol haarspeldbochten die ons perfect lijkt voor het uitvoeren van 8 intensieve blokken van 2 minuten. De klim valt qua schoonheid tegen, het uitvoeren van de blokken ook. Het tweede deel van de beklimming is onverhard, loeizwaar en wél prachtig, maar ook heel onregelmatig en daardoor ongeschikt voor het uitvoeren van het tweede deel blokken (6×4 minuten intensief). Als we na bijna vier uur trainen boven zijn, hebben we de pijp ook wel leeg, doen we ons windjackie aan en dalen we af naar ons appartement.
Donderdag 25 februari
Lange duur met blokken tegen omslag
82 km / 2778 hm / 5.02u
207 watt gem. / 257 watt np
Het contrast met een dag eerder is groot. We rijden met de huurauto richting Santiago del Teide en doen van daaruit een vijf-uurstraining waarin alles klopt. We rijden door de prachtige kloof nabij Masca, over glooiende paden door het bos, stoken onze remmen heet op een absurd steile asfalt-afdaling en rijden een schitterende singletrail langs de kust (gelukkig met wind in de rug). Op de brede asfaltklim terug richting Masca heb ik het zwaar, maar een gelletje van Sponser helpt me er zo goed bovenop, dat de laatste interval-blokken eigenlijk het beste aanvoelen.
Vrijdag 26 februari
Duur en lange klimblokken
129 km / 3106 hm / 5.42u
223 watt gem. / 265 watt np
Een rit grotendeels over asfalt, vanuit ons appartement. Doel is om vanuit Granadilla de Abona de heerlijke asfaltklim richting de kraterrand van de Teide te rijden en daar – op 2000 meter hoogte – de vereiste klimintervallen van 8 minuten uit te voeren. Het eerste deel van de rit is heerlijk, ons tweede plan is wat ambitieus, maar het uitvoeren van de blokken op de klim de krater uit lukt wel. De hoogte maakt het zwaar en elke keer als we elkaar tegemoet komen (Bart voert zijn blokken met hogere snelheid uit dan ik) kijken we elkaar van: poeh, dit gaat niet vanzelf. Maar dat zorgt er wel voor dat we daarna met een voldaan gevoel afdalen richting Palm-Mar.
Zaterdag 27 februari
Relatieve rustdag
42,7 km / 828 hm / 2.26u
162 watt gem. / 206 watt np
De (welkome) rustdag gebruiken we om ‘zuutjes an’ te klimmen naar San Miguel om van daaruit een mooie mountainbiketrail te rijden, die ik vorig jaar al eens had gedaan. Goed om te werken aan de daalskills, al moeten we ook wat stukjes lopen. Aan het einde rij ik lek (geen latex meer in de voorband). De eerste keer wisselen kost veel tijd, maar omdat die band meteen weer leegloopt krijgen we een herkansing. Die grijpen we aan om een bandenwissel in teamvorm zo snel mogelijk uit te voeren. Dat kan in een wedstrijd zo maar eens van groot belang zijn!
Zondag 28 februari
Duur en korte intervallen
88,6 km / 2.246 hm / 4.08u
208 watt gem. / 273 watt np
Het plan is om vanuit Santiago del Teide een variant op de route van een paar dagen eerder te rijden, met in ieder geval de beklimming van de steile asfaltweg waarop onze remmen zo absurd heet werden. Dat plan valt in duigen als we met onze Berlingo in het bergstadje aan komen, want het is bewolkt, koud, het waait hard en regen dreigt. De andere kant op lijkt het zonnig te zijn en daarom besluiten we te improviseren en richting de krater van de Teide te klimmen. Een goede keuze. De brede, niet al te steile asfaltbeklimming is perfect voor het uitvoeren van blokken. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw er nog ligt (er is een week eerder historisch veel gevallen op het eiland) en hoe drukker het wordt met toeristen die in de weer zijn met sleeën en sneeuwballen. Boven draaien we om, is het even kou lijden in de afdaling maar een alternatieve beklimming voor het laatste uurtje blokken zorgt ervoor dat we het snel weer warm hebben. Geen spectaculaire, maar wel pittige en zeer nuttige training.
Maandag 29 februari
Rustige duur en lange intervallen
114,9 km / 3259 hm / 6.01u
209 watt gem. / 261 watt np
Het einde van het trainingskamp nadert en we nemen het er goed van met een zeer gesoigneerde rit. We gebruiken de 2000 hoogtemeters van het appartement richting de El Teide-krater voor het uitvoeren van een vijftal tien-minutenblokken en dat is een schot in de roos, het komt qua tijd en cadans perfect uit. Na deze eerste uurtjes over asfalt rijden we een flink stuk offroad, dat echt schitterend is. Door de krater (een van de weinige legale stukken), tegen de kraterwand aan, over pittige schotterpaden en een zeer mooie, lange technische singletrack. Meest bizarre aan de rit is toch wel het weer. Tot een meter of 1200 is het bewolkt, winderig en fris. Daarboven rijden we boven de wolken en is het rustig, schitterend zonnnig weer.
Dinsdag 1 maart
Lange duur met nog wat korte, niet al te zware intervallen
97 km / 2347 hm / 5.19u
186 watt gem. / 233 watt np
Vorig jaar sloten we onze – iets minder intensieve – trainingsstage af met een training van 8 uur, waarin we vanuit de kust een lus in de krater maakten. Ook nu willen we weer mannelijk afsluiten. Het doel is om vanuit Villaflor (op 1100 meter hoogte) een offroad-ronde om de hoogste top van de Teide heen te maken, een ronde van ongeveer 130 kilometer. Het begin, een bekend stuk van vorig jaar, is weer fantastisch. We fietsen bijna twee uur lang net in en net boven de wolken over een heerlijk, glooiend pad. Als we beginnen aan de klim de krater in, we zitten dan al redelijk aan de noordkant van het eiland, rijden we steeds meer tussen de sneeuw die anderhalve week eerder is gevallen. Langzaam maar zeker moeten we stukjes lopen, totdat het pad geheel onbegaanbaar is. Jammer, maar het geweldige besneeuwde ‘maanlandschap’ omgeven door een wit wolkendek vergoedt veel. Op d’n duur kunnen we stukjes fietsen over een sneeuwlaag van een meter hoog: we rijden zo over balken en struiken heen, een bizarre ervaring. Na ongeveer driekwartier lopen komen we op het asfalt uit en ook dat is geweldig: we fietsen een paar kilometer in een sneeuwtunnel van bijna twee meter hoogte.
Dan beginnen we al snel te vrezen voor onze geplande ronde: aan de noordkant ligt nog heel veel sneeuw en als we een paar kilometer hebben afgedaald richting het offroad-vervolg van onze route wordt ons vermoeden bevestigd: het pad is compleet besneeuwd. We kiezen om lekker in de zon over asfalt door de krater heen te fietsen. Vanaf de kraterrand kiezen we nog een nieuwe onverharde variant terug naar de auto. In de laatste kilometer persen een paar steile, technische klimmetjes het laatste beetje energie uit de benen. Dan komen we ook tot de conclusie dat het mooi is geweest. Geen zeven uurstraining, maar wel de pijp mooi leeg, een heerlijke afsluiter van een goede trainingsweek.
En nu op naar Portugal
Inmiddels is de 9thWave-outfit binnen (beeld volgt later) en mijn nieuwe Ninth Stiffy getest en (bijna) klaar voor Portugal, met dank aan Peerkes Bikeshop. En met de benen zit het denk ik ook wel goed. Ze gaan in ieder geval in een heel andere hoedanigheid aan de start van een wedstrijd staan. Op Tenerife heb ik een lastige knoop doorgehakt waarvoor ik nu al mijn excuses wil maken aan onder meer Wil Baselmans, Robert Molenschot, Stoempie, Dirk Engelaar, mijn broer Dick en mijn sponsoren Guido de Jong en Peter ‘Peer’ Wouters. Inderdaad, klasbakken die jarenlang met mij de degens gekruist hebben en vooral ook hoge ogen gegooid hebben in het behaarde-benenklassement. Mannen, met pijn in mijn hart, het is voorlopig – met de nadruk op voorlopig – aan jullie.
