De naar brand ruikende geur van heetgelopen remmen oversteeg de stank van de vochtige varens in de berm. Met een peloton van een man of honderd doken we in het begin van de derde etappe van de Trans Schwarzwald (Freudenstadt – Bad Rippoldsau) de eerste schotterafdaling in. Onderin meende ik zelfs rookpluimpjes boven mijn voorgangers uit te zien komen. Met die afdaling – die voor mijn gevoel overigens netjes en veilig verliep (vandaar de heetgelopen remmen) – sloten we het wegjeanet-gedeelte van deze vijfdaagse etappewedstrijd af.
Want na twee razendsnelle etappes in grote groepen was het in de rit van vandaag (68km/2400hm) andere koek. Het was veel meer ieder voor zich. De beklimmingen waren langer, steiler en zowaar, na een kilometer of dertig volgde de eerste, echte technische afdaling met een paar listige bochtjes en gladde wortels. Mijn voorganger gebruikte die mogelijkheid meteen om onderin een stenen bruggetje over een diepe geul te missen (hij viel zonder erg), maar bij de rest van mijn concurrenten, inclusief bij mezelf, verscheen een grote glimlach op een bemodderd gezicht.
Die kon nog vaker tevoorschijn komen, want niet lang daarna volgde een ultieme flowtrail van een kilometer of vier en ook tegen het einde van de etappe was er een verrassend hoog singletrack-gehalte, inclusief een paar lastige switchbacks en een lange lastige afdaling richting finishdorp Bad Rippoldsau. Die laatste was van de categorie schuin aflopende natte wortels (van die dingen waar je voorwiel zo heerlijk over kan wegzwiepen) en gladde, donkere stenen en rotsen. Ik besloot de afdaalknop op standje veilig te zetten, ook omdat ik niet al te scherp meer was.
De slimme lezer heeft uit het bovenstaande verhaal namelijk al gedestilleerd dat het vandaag weer eens regende in Schwarzwald. Na een redelijk droog begin begon het op de tweede en op één na laatste lange klim echt te hozen en aangezien ik op d’n duur het water in mijn bilnaad voelde lopen besloot ik de kachel maar eens flink op te stoken, voordat – zoals al vaker is gebeurd – ik al bibberend en vloekend mijn voor mijn gevoel goede klassering op moest geven. Het werkte tot op zekere hoogte, ik loste het Duitse menneke met terreinkennis waar ik een tijdje mee samenreed bovenaan de klim, raapte in de afdaling nog iemand op en onder aan de volgende beklimming stond ik door de genuttigde caffeïne-gelletjes in zo’n modus dat ik de vijf mannen die ik voor me zag rijden nog wel even op ging rapen.
Dat viel tegen. De inspanning op de vorige beklimming was iets te veel van het goede en net als in de vorige twee etappe verloor ik in de slotfase nog wat posities en tijd. Maar, de stijgende lijn zet zich door: 58e, net voor een ontketende Hielke Elferink. Ik denk dat het maar goed is dat ze me op de slotklim niet heeft zien rijden.
Dagklassering: 58e (Heren)
Tijd: 3:19.15
Klassement: 60e (Heren)
Volledige uitslag
Website organisatie