De afgelopen maand deed ik aan (voor mijn doen) heel wat wedstrijden mee. Zelfs zoveel, dat ik, mede door mijn vakantie, niet de tijd vond om over elke koers een blog te tikken. Daarom nu een samenvatting van de races die ik de afgelopen periode reed. Fervente mountainbikers opgelet: het aantal wegritten is schrikbarend hoog.
Vrijdag 27 juni: NK op de weg voor Journalisten (Ootmarsum)
Twee weken eerder getipt door een collega en toen ik op de website van het evenement constateerde dat ik a) kon op dat tijdstip en b) er een klimmetje in het parcours zat en c) er naderhand een heerlijk buffet was,heb ik me snel ingeschreven. De dag voor de wedstrijd toch nog maar even de racefiets van mijn broer opgehaald, want sneller, sterker, lichter en vooral betrouwbaarder dan het oude brik van mezelf. Het ging toch om een NK. Oftewel: prestige! De koers van een NK Journalisten laat zich overigens altijd makkelijk samenvatten: een stuk of dertig meer en minder gesoigneerde renners die als gekken rijden tegen één tegenstander: Thijs Zonneveld.
Naja, dat is wat overdreven maar als je de rest van de opponenten niet goed kent en je moet een wiel kiezen, dan is dat met een Zonneveld in het startvak niet zo moeilijk. Nu stond deze editie ook Bobbie Traksel (Eurosport) aan de start en met een prof en een ex-prof in de gelederen koers je eigenlijk voor de derde plek. Om een lang verhaal kort te maken: het was inderdaad Zonneveld die op het klimmetje de beslissende forcing voerde. Ik kon nét mee en kwam zo in een kopgroep van zes te rijden. Met vanzelfsprekend ook Traksel, die echter aangaf niet om de prijzen mee te doen. Dat betekende dat de titel weer wat meer tot de mogelijkheden behoorde en een spervuur aan demarrages volgde tijdens de dertig resterende kilometers. Ik beperkte me tot gaatjes dichtrijden. Dat had ik beter niet kunnen doen, want in de sprint bergop was ik kansloos. Vijfde. Maar wel voor Traksel. Wie weet volgend jaar nog dat hij het liet lopen?
Zaterdag 28 juni: MBC Cyclo Midden Nederland (Amerongen)
Een dag, herstel, iets meer dan twaalf uur later stond ik aan de start van de derde race van de SforZ Rose MTB Marathoncup en daar was ik één ding vergeten: de criteriumknop van de avond ervoor uit te zetten. Oftewel: ik vloog erin alsof het een uurtje koers zou worden. Dat deed ik met verve, maar daarna moest ik helaas nog vier rondes á 17 kilometer per stuk afleggen. Ik zakte terug van een goede, moraal gevende klassering tussen mannen die ik normaal alleen in het startvak zie naar een positie in het veld die mijn motivatie meer en meer deed doen verdwijnen. Eén ronde voor het einde heb ik er de brui aan gegeven. Zonde dat ik toen niet realiseerde dat je voor een einduitslag in de SforZ Cup vier resultaten moet neerzetten en geen drie. Dat wordt nog even puzzelen.
Zaterdag 5 juli: Soca Outdoor Festival (Tolmin, Slovenië)
Als ik normaal gesproken een koers ga rijden, dan hou ik er wel van om een klein beetje op de hoogte te zijn van wat je nu kunt verwachten. Een goed hoogteprofiel is prettig, maar vooral ook het type parcours. Singletrack? Brede paden? Asfalt? Modder? Gravel? Rotsen? Toen ik tijdens m’n vakantie in Slovenië meedeed aan het Soca Outdoor Festival in Tolmin had ik geen idee wat ik die dag voor mijn wielen zou krijgen. Ik wist dat het parcours van 45 kilometer en 1600 hoogtemeters uit een lange klim gevolgd door een lange afdaling zou bestaan. Maar meer ook niet.
Na de start ging het vanzelfsprekend bergop. Gezien het hoogteprofiel reed ik met weinig reserves naar boven en met behulp van het kleine beetje energie dat ik nog over had, concludeerde ik dat het niet zo’n spannend dagje ging worden. Oftewel: veel asfalt, veel schotter.
Ik kwam echter bedrogen uit. Na een klim van 1100 hoogtemeters en wat snelle paden boven op de berg begon het pas. Met de tong op mijn bovenbuis (ik los niet graag bij rappe, gesoigneerde veteranen) ging het linksaf een bergweide in. Na 200 meter zag ik al een eerste zadeltasje op de grond liggen en 100 meter verder lag een bril. Inderdaad, het was meteen stoekeren over keien en rotsen. Om hier ook wat regels te besparen: de laatste 25 kilometer bestonden voor zeker de helft uit singletracks over gladde stenen, met switchbacks, langs afgronden en ga zo maar door. Tussendoor nog wat stukjes klimmen en dalen over asfalt. Na 2 uur en 45 minuten kwam ik met een grote smile over de finish, op plek 21. Ik werd nog heel even chagrijnig toen ik zag dat ik op bijna tien minuten was gereden door een voor mij onbekende Sloveense dame, maar toen ik via google zag dat ze tiende was op de Olympische Spelen in Londen kon ik daar mee leven. Zou er graag nog een keer aan de start staan. Jammer dat je er 1100 kilometer voor moet rijden.
Zaterdag 12 juli: Salzkammergut Trophy (Bad Goisern, Oostenrijk)
De 200+ versie van de Salzkammergut Trophy schijn je een keer in je leven gereden te moeten hebben en om dat gegeven te checken, stond de ietwat normalere variant (119 km/3800hm) al een tijdje op mijn verlanglijst. Nu was het én het EK voor Masters en lag hij op de route terug uit Slovenië, dus dat kwam goed uit. Nou, één ding is zeker: die lange Salzkammer kan me voorlopig even gestolen worden. Al is het alleen maar vanwege het grote risico op slecht weer in de bergen rondom Bad Goisern. Want slecht weer, dat was het op raceday. Het kwam voor de start al met bakken uit de hemel en pas na het vlakke stuk richting de Salzberg werd het een beetje droog.
Gelukkig heb ik een manier gevonden om ook redelijk te kunnen rijden in natte en koude omstandigheden en die tactiek, niet te hard starten en zo constant mogelijk proberen te rijden, pakte ook deze keer goed uit. De eerste twee beklimmingen met de rem erop gereden, het snelle stuk langs het meer vooral in het wiel gezeten en pas op het steile stuk van de Salzberg (en daar is het écht steil), na de aanmoedigingen van vriendinlief, m’n jasje (letterlijk) uitgedaan. Daardoor op de laatste twee poekels van de dag nog wat plekjes op kunnen schuiven. Het resultaat: 6 uur en 39 minuten en een mooie veertiende plek bij de dertigplussers. Oké, van de vijftien. Maar ook dat weet over een tijdje niemand meer.
Maandag 28 juli: Daags na de Tour (Boxmeer)
Van de mountainbike en de bergen overschakelen naar de vlakke, bochtige straten van Boxmeer voor het criterium Daags na de Tour. Niet bij de profs natuurlijk, maar gewoon in de sportklasse. Ondanks mijn redelijk goede ervaringen van het NK journalisten maakte ik me er toch een klein beetje zorgen om, ook omdat ik met mijn eigen, weliswaar een klein beetje getunede, racebakkie aan de start stond. Reddende engel bleek trainingsmaat Bart C., die me in de week vooraf meesleurde in zijn trainingsschema, dat volledig op de weg moest worden afgewerkt. De intensieve trainingen waren een gok, maar het pakte goed uit tijdens de koers. Ik bleek deze regenachtige middag namelijk over goede benen te beschikken en reed, ook mede dankzij vele aanmoedigingen van supporters aan de kant, een heerlijke wedstrijd.
Enig minpuntje was dat ik met die goede benen niet in de kopgroep van vijf terecht kwam. Wel lukte het me om een paar valpartijen te ontwijken (één keer slipte ik dwars over de straat een bocht door) én me goed te positioneren in de eindsprint van het peloton. Bijna ging ik als eerste de laatste bocht door, maar ik werd nog net leep geblokt door het regionale, zeer ervaren sprintkanon. Hij pakte de zesde plek, ik de tiende. Het leverde me zestien euro prijzengeld op, het eerste sinds tijden. Goed voor het moraal!
Zondag 3 augustus: Profronde Tiel (Tiel)
Misschien wat overmoedig geworden door de goede ervaringen van Boxmeer, besloot ik krap een week later ook bij een andere profronde bij de amateurs mee te doen. In Tiel was er een gecombineerde start met Amateurs-A, Sportklasse en Junioren. Een sterker veld dus, en bovenal een bochtiger parcours, met daarnaast ook een lastig stuk op de dijk.
Gezien die twee moeilijk makende omstandigheden stond ik aan de start met de bedoeling om minimaal uit te rijden in het peloton. Die plannen konden echter na een geneutraliseerde ronde al bijna de prullenbak in. Van het rijden van mountainbike-marathons ben ik gewend dat een geneutraliseerde start betekent dat je aan een slakkengangetje door de straten rijdt. Dat was niet het geval in Tiel. Ik startte rustig midden in het startvak met de handjes op het stuur voor de eerste geneutraliseerde ronde, maar 200 meter later was ik al door alles en iedereen gepasseerd en hing ik onder in de beugel om niet al voor dat er überhaupt een startschot had geklonken was gelost.
Ik bleef aan het staartje hangen, maar voorin viel het helaas ook niet meer stil. Sterker nog: het tempo ging nog een stukje omhoog. Er vielen verschillende breuken in het peloton, ze waaiden er bij bosjes af en met een uiterste krachtsinspanning kwam ik in het laatste wiel van de groep die zich op dat moment de tweede grote groep mocht noemen. Gezien ik na elke bocht een meter of twee moest dichtrijden en ik door mijn suffe start ook al wat cartouches had verschoten, zat er niet meer in dan op deze manier rustig uit te rijden. Vijf rondes voor het einde werden we gedubbeld door de koplopers (het rondje was maar 1,5 kilometer) en werd ik geklassificeerd als 31e.
En nu…
Sta ik zondag in ieder geval aan de start van de Sigma Bikemarathon in Neustadt (een pareltje), en daarna twijfel ik nog over deelname aan wat streetraces en ben ik aan het afwegen of ik ga deelnemen aan de Marathon in Nordenau (SforZ-Cup) of in Zoetermeer (Benelux-cup). Daarnaast raak ik ook steeds meer gemotiveerd om fatsoenlijk door te trainen tot begin oktober. Juist, het NK Marathon.