NOORBEEK – Vier won hij er bij de jeugd, één bij de nieuwelingen en één bij de junioren. En daar voegde Thijs Zuurbier zondag een nieuwe Nederlandse titel aan toe: bij de beloftes. Zijn rijtje haalt het niet bij die van zijn generatiegenoot Michiel van der Heijden (die pakte er twaalf op rij), maar die mountainbiker van het Feenstra-Felt mountainbiketeam mag er ook wezen. Alleen al door de manier waarop hij zijn laatste titel pakte: Zuurbier had, excuus voor het taalgebruik, een klotewinter en kon door een rugblessure pas eind april serieus gaan trainen. “Ik had na de finish echt een brok in mijn keel”, sprak de 20-jarige inwoner van Julianadorp, die finishte voor Kjell van den Boogert (MPL-Specialized) en de eveneens van een rugblessure herstelde Jesper Slik (Giant), de kampioen van vorig jaar.
MRI-scan
Zuurbier kon deze winter door de pijn in zijn rug maximaal twee uur rustig trainen, als dat er al in zat. Het duurde lang voordat het probleem gevonden was. “Pas na een MRI-scan werd het duidelijk”, kijkt hij terug. “Het is lastig uit te leggen, maar de verbinding tussen mijn onderste wervels is niet goed. Dat probleem zit er altijd al, maar is doordat ik groter en sterker ben geworden deze winter pas echt een probleem geworden. Gelukkig is er met behulp onder andere fysiotherapie en extra oefeningen nu wel mee te fietsen.”
Redelijk snel na de constatering van het probleem kon Zuurbier weer volle bak trainen en sindsdien stond voor de HBO-student werktuigbouwkunde alles in het teken van het NK. “Robbert de Nijs was natuurlijk de grote favoriet, maar ik heb zelf ook altijd wel het gevoel gehad dat ik een goede kans had, zeker nadat ik een goede wereldbeker in Albstadt reed”, vertelt Zuurbier.
Modderige omstandigheden
Tijdens het NK had hij geen superdag, maar de benen voelde vanzelfsprekend wel goed aan. “Ik wist dat de modderige omstandigheden in mijn voordeel waren. Vorige week ben ik in Landgraaf echter te snel gestart en daardoor was het koersplan om niet te gek te doen in het begin. Op de startklim kwam ik echter wel meteen voorop te rijden, maar toen ben ik niet vol door gegaan.”
Van den Boogert kwam hem voorbij en samen met diens teamgenoot De Nijs kwam Zuurbier op kop te liggen. “Ook toen bleef ik in gedachte houden dat ik mijn krachten moest sparen, zeker omdat ik met twee ploeggenoten samen reed. Halverwege de derde ronde maakte ik echter een foutje en Kjell ging net op dat moment vol aan. Toen was het bal geopend en ben naar hem toe gesprint en erop en erover gegaan. Toen hoorde ik dat ook Robbert gelost was en dat was wel goed voor het moreel.”
Valpartij
De Nijs was echter ook gevallen en moest met materiaalpech de koers verlaten. Zuurbier wist dat niet. “Ik weet niet precies hoe groot mijn voorsprong op Kjell was gedurende de race, maar ik heb de hele tijd proberen rustig te blijven. Toch ging ik in de voorlaatste ronde nog een keer onderuit. Dan word je wel even wakkergeschud. Mijn stuur stond scheef en dat moest ik recht zetten, maar ik ben niet in paniek geraakt. Ik heb vervolgens de afdalingen nog rustiger genomen.”
Toen hij solo over de streep kwam, deed dat veel met ‘m. “Toen was ik wel heel erg blij ja”, lacht hij. “Het mooie is dat ik volgend jaar nog een jaar belofte ben. De vorige keer werd ik telkens in het laatste jaar van de categorie kampioen. Nu kan ik er extra lang in rijden. Daar kijk ik erg naar uit.”
Reactie Van den Boogert
Kjell van den Boogert was erg blij met zijn zilveren medaille. “De modder gaf me vertrouwen . Bij de start wilde ik van voor zitten, omdat het snel smal en glibberig werd. Op kop draaide ik het bos in en door de modder vielen er wat gaten. Even zaten we van MPL- Specialized met drie man in de kopgroep van vier. Jeroen (Van Eck, red.) koos voor zijn eigen tempo en dus kwamen we met drie voorop. Na drie ronden voelde ik me nog fris en toen het begon te regenen probeerde ik weg te rijden op het technische deel. Ik kreeg een gaatje, al kwam Thijs niet veel later mij hard voorbij. Dat tempo kon ik even niet volgen. In het begin kon ik in de buurt blijven. De laatste twee rondes kreeg ik het echter zwaar.”
