Je kunt lichamelijk dan misschien wel klaar zijn voor een negendaagse, loodzware etappewedstrijd, ook je materiaal dient op orde te zijn. Een van de belangrijkste dingen: je fiets. Ik ben dan ook zeer blij dat ik tijdens de Ironbike een Specialized Epic 29er onder m’n kont heb. Niet de allerlichtste bike, maar wel eentje die betrouwbaar, comfortabel en vooral veilig is.
Had ik het een paar dagen geleden al over de mentale tikken die je onderweg te verwerken krijgt, daar kon ik afgelopen week al vast een beetje in oefenen tijdens het raceklaar maken van die fiets. Ik had een aantal plannen om ‘m nog meer Ironbike-proof te maken, maar helaas slaagden ze niet allemaal: een geritselde Reverb-zadelpen bleek helaas niet te passen, het omzetten naar een 180mm schijf achter bleek zo 1-2-3 ook niet meer mogelijk en ook het gebruik van m’n relatief oude, maar lichte, stijve en sterke DT240-Crest achterwiel ging niet door.
Maar goed, tegenslagen zijn er om mee om te gaan en ik kan zeggen dat m’n bike er klaar voor is. Tuning die wel gelukt is: Continental X-king en Raceking Protection bandjes, een quick-release zadelpenklem (kan m’n zadel toch nog een standje lager in lange, heftige afdalingen) en misschien wel het belangrijkste: een 36 en een 22 tandwiel voor. Al mot ik krupe, boven kom ik! En mocht het niet op de Epic lukken, er gaat een Specialized Stumpjumper mee als reserve. Omdat het kan.
Waar ik ook wat getuned in heb is in mijn schoeisel. Door het lezen van verschillende verhalen over de Ironbike weet ik dat er in elke etappe meerdere (lange) stukken zitten, zowel naar boven als naar beneden, die gelopen moeten worden. Tandje 22 voor of niet. Nu is dat lopen niet m’n sterkste kant, en zeker niet op van die knoepharde carbon fietszolen. Gelukkig heeft Specialized me een setje Rimes ter beschikking gesteld, om te testen voor Bikefreak-Magazine. Dat zijn Enduro schoenen die weliswaar stijf zijn, maar ook een Vibram-loopzool hebben. Kan me wel eens van pas komen. Hier een review bij de concullega’s van Velozine.
Een ander belangrijk onderdeel is de voeding. Met dank aan BBSports heb ik een uitgebreid pakket van Sponser-sportvoeding (m’n favoriet!) mee, dat mij door de race moet helpen. Verschillende soorten gelletjes, twee soorten sportdrank, genoeg repen en ook herstelshake. Dat laatste heb ik tot nu zelden gebruikt, maar ik heb me voorgenomen trouw bij binnenkomst een half litertje (of meer) naar binnen te werken.
Wat echter het allerbelangrijkste is, is de man die mij gedurende de negen dagen op alle fronten gaat ondersteunen: mijn vader. Hij zal er voor zorgen dat onze tentjes elke dag zijn opgezet, ik wat kan eten, er foto’s worden gemaakt en ga zo maar door. M’n pa is daar zeer bedreven in, zo heeft hij onder andere tijdens de Transalp van 2010 bewezen. Hij heet in het peloton sindsdien dan ook “De Generaal”. Alles met militaire precisie.
Eén ding vertikt hij echter, en dat is het poetsen van een mountainbike. Donderdag vertrekken we voor 1150 kilometer richting Limone Piemonte, een reis die we in twee dagen maken. Moet genoeg tijd zijn om ‘m te overtuigen dat deze keer wel te doen…
Oja. Er zijn uiteraard meer bikers die meedoen. Hier is een leuk stukje te lezen over de voorbereidingen van een Engelse topper, Matt Page.