Flink wat scheldwoorden vlogen door de geur van heet geworden remmen de Adriatische zeelucht in. Semi-chagrijnig geworden door een aantal onmogelijke paden bergop en bergaf  en een onwelwillige ketting van Bart was de moraal die aan het begin van de laatste etappe nog zo hoog was flink gedaald. Totdat daar ineens nummertje 8B met een wiel in zijn hand ons tegemoet kwam rennen. In een split second ging de knop om, en vloog ik in het vervolg van deze korte slotrit als een gladiator in een bijna uit de bocht vliegend karretje achter renpaard Bart aan.

Waar we halverwege de etappe de moed op een uitschieter wel hadden opgegeven en rekening hielden met een degelijke plek in de top 15 en consolidering van onze 13e plek in het klassement, finishten we daardoor voor het eerst in de top tien in een etappe én klommen we ook nog naar de elfde plek in de eindrangschikking. Een half uurtje later hadden we allebei met onze vermoeide poten in de azuurblauwe zee gestaan én een welverdiende halve liter bier in onze hand: missie op alle fronten geslaagd.

Dat de belangrijkste missie (top tien in de etappe) zou slagen, daar hadden  we op de eerste top nog alle vertrouwen in. Nadat ik me wat liet insluiten in de eerste chaotische kilometers maakten we op de 200 meter hoge poekel een mooie opmars, die op plek acht bleef steken. Daarna keerde het tij zich helaas langzaam tegen ons. Ik zat te kloten op een (prachtige) singletrack langs de zee, we vochten nog terug op een bizar steile klim, maar werden aardig zoek gereden op de kilometers singletracks die daarna volgden.

Prachtige paden, maar er zaten ook een paar rotstukken tussen. Denk aan veel keien, vermenigvuldig dat met veel en je hebt een gemiddelde downhill hier in Kroatië. Foto: Gerrie Dijkink

Op, af, links, rechts, muurtje hier, muurtje daar, losliggende keien, drops: alles kwam voorbij. Op de stukken waar het wel kon ging de gaskraan zoveel mogelijk open en daardoor hielden we een paar teams in het zicht. Daarvan reed één lek, miste één een afslag en het belangrijkste: verloren ‘de nummer acht’ (die met zijn wiel) en ‘die witte’ (buiten ons zicht) gigantisch veel tijd met pech. Die laatste twee teams verloren daarmee zoveel tijd, dat we zo ook nog voorbij gingen in het klassement.

Daarmee werd maar weer eens bewezen dat onze tactiek van de risico’s zo laag mogelijk houden en goed indelen vaak goed uitpakt. We steken dankzij deze vier dagen allebei 20 UCI-punten in the pocket. Na deze fantastische meerdaagse (als je van technische singletracks houdt) gaan we binnenkort in de Portual Tour MTB al kijken of dat nóg meer op kan leveren!

Gerrie zorgde voor de plaatjes, Joan was onze man in de feed-zones samen een fantastisch verzorgingsduo dat ons tijdens deze vier dagen op alle fronten bijstond. Super bedankt!!

Uitslagen Mitas 4 Islands Stage Race 2018